“Üçleme dogmasının 4. yüzyılda ortaya çıktığı sonucuna kolaylıkla varılabilir. Bu bir ölçüde doğrudur. . . . . ‘Üç Kişide bir Tanrı’ formülü, 4. yüzyıl bitene kadar tam olarak yerleşmemiş, Hıristiyan yaşamına ve inanç bildirisine tamamen girmemişti” (New Catholic Encyclopedia [1967], 14. Cilt, 299. sayfa).

“İznik Konsili [MS] 20 Mayıs 325’te toplandı. Konsil’e başkanlık eden Constantinus tartışmayı fiilen yönlendirip Konsil’e kendi önerisini . . . . Mesih’in Tanrı’ya oranla konumunu, her ikisinin ‘özünün aynı’ olduğu ifadesiyle açıklayan iman bildirisini, Nikaia [İznik] Amentüsü olarak kabul ettirdi. . . . . Birçoğunun inancına ters düştüğü halde, iki piskopos dışında bütün piskoposlar imparatordan korkup çekindiklerinden bu Amentüyü imzaladılar” (Encyclopædia Britannica [1970], 6. Cilt, 386. sayfa).

“Kutsal ruhla dolu olan İstefanos başını göğe kaldırıp Tanrı’nın ihtişamını ve O’nun sağında duran İsa’yı gördü. ‘İşte! Gökleri açılmış ve İnsanoğlunu da Tanrı’nın sağında durmakta görüyorum’ dedi” (Elçiler 7:55, 56).

İsa’nın takipçisi İstefanos’un gördükleri neyi ortaya koyar? Tanrı’nın etkin kuvvetiyle dolu olan İstefanos, İsa’yı “Tanrı’nın sağında durmakta” gördü. O halde açıkça görüldüğü gibi İsa diriltildikten sonra Tanrı olmadı; o ayrı bir ruhi varlıktı. Ayrıca bu kayıtta Tanrı’nın yanında duran üçüncü bir kişiden de söz edilmez. İnsanların Kutsal Yazılarda Üçleme öğretisini destekleyen ayetler bulma çabaları olsa da Dominiken bir papaz olan Marie-Émile Boismard’ın kitabında yazdığı gibi “Yeni Ahdin hiçbir yerinde, bir Tanrı’da üç kişi . . . . olduğunu gösteren bir ifade bulmak mümkün değildir” (À l’aube du christianisme—La naissance des dogmes).

I. Constantinus’un desteklediği bu öğretinin dördüncü yüzyılda Kilisede yaşanan anlaşmazlıklara son vermesi bekleniyordu. Fakat o zaman da başka bir soru ortaya çıkıyordu: İsa peygamberi doğuran Meryem “Tanrı’nın Annesi” miydi?

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: Matta 26:39; Yuhanna 14:28; 1. Korintoslular 15:27, 28; Koloseliler 1:15, 16.