“İlk Hıristiyanlar tapınmalarında tasvirler kullanmazlardı. . . . . Tasvirler 4. ila 5. yüzyıllarda kiliselere girdi; çünkü cahil insanların Hıristiyanlıkla ilgili gerçekleri vaazlar ya da kitaplardan çok, bu tasvirlerden öğrenebileceği düşünülüyordu” (Cyclopedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, McClintock ve Strong, 4. Cilt, 503 ve 504. sayfalar).

“Kendine oyma put yapmayacaksın; yukarıda göklerde, aşağıda yerde veya yerden aşağıda, sularda olanlara benzer bir şekil yapmayacaksın. Onların önünde eğilmeyeceksin ve onlara kulluk etmeyeceksin” (Çıkış 20:4, 5). İsa’nın elçisi Yuhanna birinci yüzyılda yaşayan Hıristiyanlara “Çocuklarım, kendinizi putlardan koruyun” diye yazdı (1. Yuhanna 5:21).

Kiliselerin iddia ettiği gibi heykel ve resimler sadece, temsil ettikleri kişilere saygı göstermenin ve yaklaşmanın bir yolu mudur? Bir din ansiklopedisi şöyle diyor: “Başlangıçta tasvirler esas olarak didaktik [öğretici] ve dekoratif amaçlarla kullanılıyordu; en azından böyle olduğu savunuluyordu. Fakat çok geçmeden bu tasvirlerin tapınma amacıyla kullanılmaya başlandığını kabul etmek gerek. İkonalar özellikle Doğu Ortodoks Kilisesi’nde önemli bir yer edindi” (The Encyclopedia of Religion). Fakat Kutsal Kitapta İşaya peygamber haklı olarak şöyle sormuştu: “Tanrı’yı kime benzeteceksiniz? Hangi şekli O’nunla bir tutacaksınız?” (İşaya 40:18).

Kutsal Kitaptaki şu ayetlere bakın: İşaya 44:13-19; Elçiler 10:25, 26; 17:29; 2. Korintoslular 5:7.