Kutsal Kitap Hayatları Değiştirir

RUSYA’DA yaşayan uyuşturucu bağımlısı bir anne bu alışkanlığından kurtulup çocuklarıyla ilişkisini nasıl düzeltti? Kyoto’da (Japonya) yaşayan evsiz bir adam kendisini fakirliğe sürükleyen zaaflarını yenebilmek için nasıl güç ve cesaret kazandı? Avustralyalı bir sığır çobanı aşırı içki içme alışkanlığını nasıl bıraktı? Bu soruların cevaplarını onlardan dinleyelim.

‘Geçimimi sağlamanın benim yükümlülüğüm olduğunu öğrendim’ (NELLY BAYMATOVA).

YAŞ: 45

ÜLKE: RUSYA

GEÇMİŞİ: UYUŞTURUCU BAĞIMLISI

ÖYKÜM: Kuzey Osetya Cumhuriyeti’nin başkenti olan Vladikafkas’ta (bugün Alanya) büyüdüm. Ailemin maddi durumu iyiydi. Buna rağmen pek de mutlu değildim. 34 yaşına geldiğimde başımdan iki evlilik geçmişti. On yıldır uyuşturucu bağımlısıydım, bu yüzden bir klinikte iki kere tedavi gördüm. İki çocuğum olmasına rağmen o zamanlar onlara karşı hiçbir sevgi duymuyordum. Ne arkadaşlarımla ne de ailemle normal bir ilişkim vardı.

Annem Yehova’nın Şahidi olmuştu. Onun sık sık benim yüzümden ağladığını ve bana yardım etmesi için Yehova’ya dua ettiğini duyuyordum. Bense şöyle düşünüyordum: ‘Annem ne kadar saf. Yehova bana nasıl yardım edebilir ki?’ Uyuşturucuyu bırakmaya çalıştıysam da bunu kendi kendime başaracak gücüm yoktu. Bir keresinde iki günümü uyuşturucu kullanmadan geçirebildim. Fakat sonra bir anda evden çıkma ihtiyacı duydum ve pencereden atladım. Ne yazık ki ikinci kattaydım. Kolumla bacağımı kırdım ve belimi incittim. Bir aydan uzun süre yataktan kalkamadım.

Yatarken bana annem baktı ve beni hiçbir şekilde eleştirmedi. Duygusal ve zihinsel açıdan ne kadar hassas bir durumda olduğumun farkındaydı. Bununla birlikte yatağımın yanına bazı Uyanış! dergileri * koydu. Onları okumaya başlayınca elimden bırakamadım, hepsini çok ilginç ve bilgilendirici buldum. Sonra da Yehova’nın Şahitleriyle Kutsal Kitabı incelemeye karar verdim.

KUTSAL KİTAP YAŞAMIMI DEĞİŞTİRDİ: Kutsal Kitaptan öğrendiğim bir şey, sorumluluk sahibi olmaktı. Annemin beni maddi olarak desteklemesini beklemektense, kendimin ve çocuklarımın geçimini sağlamanın benim yükümlülüğüm olduğunu öğrendim. Fakat bu kadar uzun süre canımın istediğini yaptıktan  sonra düzenli bir işte çalışma fikrine alışmak kolay olmadı.

Ayrıca Tekrar 6:5-7’deki öğüdün de çok yararını gördüm. Orada ana babalara çocuklarına Tanrı’yı tanıtmaları söyleniyor. İki çocuğumu nasıl yetiştirdiğim konusunda Tanrı’ya hesap vereceğimi fark ettim. Bu gerçek sayesinde çocuklarımla vakit geçirme ve onları sevme isteği duymaya başladım.

Yehova Tanrı hakkındaki hakikati öğrendiğim için O’na derin bir minnettarlık duyuyordum. Bu yüzden yaşamımı O’na adadım ve vaftiz edilerek bir Yehova’nın Şahidi oldum.

NASIL YARAR GÖRDÜM: Eskiden çabuk parlayan biriydim, ancak öfkemi kontrol etmeyi öğrendim. Böylece annemle ilişkim düzeldi. Çocuklarımla da aram daha iyi.

Tanrı’nın nefret ettiği şeylerden nefret ettiğimden beri, eski yaşam tarzımdan kaynaklanan birçok sorun ortadan kalktı. Şimdi başkalarının da sevgi dolu Yehova Tanrımız hakkındaki hakikati öğrenmesine yardım ediyorum ve bu bana büyük mutluluk veriyor.

Gerçekten hayatımın kurtulduğunu söyleyebilirim” (MINORU TAKEDA).

YAŞ: 54

ÜLKE: JAPONYA

GEÇMİŞİ: SOKAKLARDA YAŞIYORDU

ÖYKÜM: Yamaguçi şehrinde babam ve babaannemle büyüdüm. Annemi hiç tanımadım. 19 yaşına geldiğimde babaannem öldü, ben de babamla yaşamaya devam ettim. Aşçılık yapıyordum, babam da yiyecek sektöründe çalışıyordu. Vardiyalarımız farklıydı, bu yüzden birbirimizi neredeyse hiç göremiyorduk. Uzun saatler çalışıyor ve arkadaşlarımla çok içki içiyordum.

Zamanla işimden sıkıldım. Patronumla kavga ettim ve daha çok içmeye başladım. 30’larıma yaklaştığımda artık evden ayrılıp seyahat etmeye karar verdim. Beş parasız kalınca bir paçinko (Japon kumarı) salonunda çalışmaya başladım. Bir kızla tanıştım ve evlendik. Fakat iki buçuk yıl sonra ayrıldık.

Zayıf iradeli biriydim, bunalımdaydım ve tefecilere epeyce borçlanmıştım. Onlardan kaçıp bir süre memleketimde babamla kaldım. Fakat ona karşı pek dürüst davranmadım, bu yüzden ilişkimiz bozuldu. Babamdan para çaldım ve o dönem kumar oynayarak geçindim. Sonunda hiç param kalmadı ve bir tren istasyonunda yaşamaya başladım. Sonra Hakata’da, ardından Himeci’de, en sonunda da Kyoto şehrinde birkaç yıl sokaklarda yaşadım.

KUTSAL KİTAP YAŞAMIMI DEĞİŞTİRDİ: 1999’da Kyoto şehrindeki Kamogawa Nehri yakınlarında bir parktayken iki bayan yanıma geldi. İçlerinden biri bana “Kutsal Kitabı incelemek ister misiniz?” diye sordu. Tekliflerini kabul ettim. Yehova’nın Şahitlerinin oradaki cemaatinden olgun kişilerle birlikte Kutsal Kitabı inceledim ve içindeki ilkeleri uygulamanın önemini gördüm. Bana bir iş ve kalacak yer bulmamı önerdiler. Onları memnun  etmek için birkaç iş görüşmesine gittim, fakat başlarda bu konuda pek çaba harcamadım. Ancak daha sonra dua edip Tanrı’dan yardım istemeye ve iş bulmak için gerçekten çaba harcamaya başladım. Sonunda bir iş buldum.

Dua çok ciddi bir sınavdan geçmeme de yardım etti. Kaçtığım tefeciler izimi bulup borcumu ödememi istediler. Çok stresli günler geçirdim. O sırada günlük Kutsal Kitap okumamda İşaya 41:10 dikkatimi çekti. O ayette Tanrı sadık kullarına “Sana yardım edeceğim” diyerek güvence veriyordu. Bu vaatten güç ve cesaret buldum. Çok çaba harcadım ve nihayet para sorunlarımı hallettim. Böylece Yehova’nın Şahidi olmaya yeterlik kazandım ve 2000 yılında vaftiz edildim.

NASIL YARAR GÖRDÜM: Kutsal Kitaptan öğrendiklerim nedeniyle babamla ilişkimi düzeltmeye çalıştım ve o da eskiden yaptıklarımı bağışladı. Yehova Tanrı’nın istediği standartlara göre yaşamam onu çok mutlu etti. Kutsal Kitap ilkelerine göre yaşamaya başladığım için gerçekten hayatımın kurtulduğunu söyleyebilirim.

Artık çalışıyorum ve kendi geçimimi sağlayabiliyorum (Efesoslular 4:28; 2. Selanikliler 3:12). Yehova’nın Şahitlerinin cemaatinde gerçek dostlar buldum (Markos 10:29, 30). Yehova’ya bana öğrettikleri için çok büyük bir minnettarlık duyuyorum.

“Gereken değişiklikleri yapmak benim için kolay değildi” (DAVID HUDSON).

YAŞ: 72

ÜLKE: AVUSTRALYA

GEÇMİŞİ: AŞIRI İÇKİ İÇİYORDU

ÖYKÜM: Babam Willie ile annem Lucy’nin 11. çocuğuydum. Ailem Queensland’in en kuzeyinde bulunan Aurukun yerli topluluğunda yaşıyordu. Aurukun bir tablo kadar güzel olan Archer Nehri’nın iki kıyısı üzerinde, denize yakın bir yerdeydi. Anne babamız bize hayatta kalabilmek için avlanmayı ve balık tutmayı öğretti. O dönemde devlet, Avustralya yerlilerinin para kullanmasını yasaklamıştı ve yalnızca belirli bir bölgede yaşamamıza izin veriyordu.

Anne babamız bana iyi nitelikler aşılamak için ellerinden geleni yaptı. Bütün çocuklarına büyüklere saygı göstermeyi ve elimizde az şey olsa da onları paylaşmayı öğrettiler. Dolayısıyla tüm büyüklerimizi annemiz, babamız, amcamız ve teyzemiz olarak görürdük.

Ben yedi yaşındayken babam öldü. Biz de Aurukun’un 150 kilometre kuzeyinde bulunan  ve başka bir yerli topluluğunun yaşadığı Mapoon’a taşındık. 12 yaşındayken at ve sığır bakımını öğrenmeye başladım. 40’larımın sonuna kadar pek çok çiftlikte sığır çobanı olarak çalıştım. Zor bir hayatım oldu. Çok ve sık içerdim. Bu durum başımı çok ağrıttı ve sorunlara yol açtı.

Böyle çok içtiğim bir gün sendeleye sendeleye bir otelden çıkarken hızla gelen bir arabanın altında kaldım. Sonraki iki yılım rehabilitasyon ve fizyoterapiyle geçti. Böylece sığır çobanlığı günlerim sona erdi.

KUTSAL KİTAP YAŞAMIMI DEĞİŞTİRDİ: Rehabilitasyon gördüğüm dönemde bir kız arkadaşım bana okumam için birkaç Gözcü Kulesi ve Uyanış! dergisi getirmişti. Ancak fazla eğitimli olmadığımdan iyi okuyamıyordum. Sonra çok sıcak bir günde evime 83 yaşında kibar bir bey geldi. Onu bir bardak soğuk su içmesi için içeri davet ettim. Bana Kutsal Kitaba dayalı birkaç yayın verdi ve tekrar gelip orada yazanları açıklamayı teklif etti. Sonunda birlikte düzenli olarak Kutsal Kitabı incelemeye başladık. Tanrı’yı hoşnut etmek istiyorsam, kişiliğimde ve yaşam tarzımda bazı değişiklikler yapmam gerektiğini görmeye başladım.

Gereken değişiklikleri yapmak benim için kolay değildi. Ancak annemin verdiği eğitim nedeniyle, benimle Kutsal Kitabı inceleyen yaşlı adama ve onun Tanrı hakkında anlattığı şeylere büyük saygı duyuyordum. Yine de yaşamımı Tanrı’ya adamaya çekiniyordum. Kutsal Kitapta yazan her şeyi bilmem gerektiğini düşünüyordum.

Sonra bir iş arkadaşım bu konudaki düşünce tarzımı düzeltmeme yardım etti. O bir Yehova’nın Şahidiydi ve bana Koloseliler 1:9, 10’da bulunan teşvik edici sözleri hatırlattı. Orada ‘Tanrı hakkında edindiğimiz tam bilgiyi artırmaya’ devam etmemiz gerektiği söyleniyordu. İş arkadaşım sayesinde her zaman öğreneceğim yeni şeyler olduğunu, dolayısıyla sırf bilgim sınırlı diye vaftiz edilmekten çekinmeme gerek olmadığını anladım.

Özellikle Yehova’nın Şahitleriyle görüşmeye başladığımda onlardan etkilendim. Her kültürden insanın birlik içinde Tanrı’ya tapındığını kendi gözlerimle görmek beni doğru dini bulduğuma ikna etti ve 1985’te vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi oldum.

NASIL YARAR GÖRDÜM: Okuma becerim gelişti. Şimdi her hafta zamanımın büyük bir kısmını başkalarının da Kutsal Kitabı okuyup incelemesine yardım etmeye ayırıyorum. Ayrıca, bana ilk kez okumam için Gözcü Kulesi ve Uyanış! dergilerini getiren kız arkadaşım da Şahitlerle Kutsal Kitabı inceledi, vaftiz edildi ve kendisi şu anda sevgili eşimdir. Birlikte Avustralya yerlilerinin Yehova Tanrı’yı tanımasına yardım etmekten büyük zevk alıyoruz.

[Dipnot]

[Sayfa 21’deki pasaj]

Eşimle birlikte Avustralya yerlilerinin Yehova Tanrı’yı tanımasına yardım etmekten büyük zevk alıyoruz