Meltem: Merhaba adım Meltem. Bugün bu civardaki insanlara şu broşürü sunuyorum: Gerçekleri Öğrenmek İster misiniz?

Ayşe: Bu broşür dinle mi ilgili?

Meltem: Evet. Bakın burada insanların sıkça sorduğu altı soru var. Bunlardan hangisi ilginizi çekiyor?

Ayşe: Teşekkürler ama zamanınızı benimle boşa harcamayın.

Meltem: Neden böyle dediniz?

Ayşe: Açıkçası Tanrı’ya inancımı kaybettim. Bu yüzden bu konuda konuşmak istemiyorum.

Meltem: Duygularınızı samimiyetle dile getirdiğiniz için teşekkür ederim. Sakıncası yoksa neden Tanrı’ya inancınızı kaybettiğinizi sorabilir miyim?

Ayşe: Annem 17 yıl önce bir trafik kazası geçirdi ve felç oldu.

Meltem: Çok üzüldüm. Altüst olmuşsunuzdur.

Ayşe: Hem de nasıl. Böyle bir olay yaşayınca insan sormadan edemiyor, Tanrı gerçekten varsa böyle bir şeyin olmasına nasıl izin verdi? İnsanların bu kadar acı çekmesine nasıl göz yumuyor?

Meltem: Böyle düşünmeniz çok doğal. Başımıza kötü bir olay geldiğinde haklı olarak sebebini merak ediyoruz. Biliyor musunuz geçmişte yaşamış bazı imanlı kişiler de bunu merak etmişti.

Ayşe: Gerçekten mi?

Meltem: Evet. Size bu konuda bir ayet gösterebilir miyim?

Ayşe: Olur.

Meltem: Ben Yehova’nın Şahidiyim ve Kutsal Kitabı inceliyorum. Size bir peygamberin sözlerini okumak isterim. Habakkuk 1:2, 3’te şöyle diyor: “Ey Yehova daha ne kadar feryat edeceğim de duymayacaksın? Seni daha ne kadar yardıma çağıracağım da zorbalıktan kurtarmayacaksın? Bana neden acı şeyler gösteriyorsun?” Bu sözler sizin düşüncelerinize çok benziyor değil mi?

Ayşe: Evet.

Meltem: Tanrı bu sorularından dolayı peygamberine kızmadı ya da onun imansız biri olduğunu söylemedi.

Ayşe: İlginç.

Meltem: Kutsal Kitap Tanrı’nın çektiğimiz acıları fark ettiğini ve bizimle ilgilendiğini söyler.

Ayşe: Nasıl yani?

Meltem: Size Çıkış 3:7 ayetini göstermek isterim. Siz okur musunuz?

Ayşe: Olur. “Ardından Yehova ‘Şunu bil ki’ dedi, ‘Mısır’daki halkımın ıstırabını gördüm, angaryacılar yüzünden nasıl feryat ettiklerini duydum; çektikleri acıları çok iyi biliyorum.’”

 Meltem: Teşekkür ederim. Okuduğunuz ayete göre Tanrı insanların çektiği acıların farkında mı?

Ayşe: Öyle gibi.

Meltem: Evet, üstelik O hayatımızda olup bitenlerle de yakından ilgileniyor. Ayetin son kısmına tekrar bakarsak şöyle diyor: “Çektikleri acıları çok iyi biliyorum.” Sizce bunları söyleyen Yaratıcımız ilgisiz veya umursamaz olabilir mi?

Ayşe: Olamaz tabii.

Meltem: Üstelik Tanrı çektiğimiz acıları fark etmekle kalmaz, bizim için üzülür de. Bu konuda da bir ayet göstermek istiyorum. Zekeriya 2:8 ayetinin son kısmında Tanrı halkına şöyle diyor: “Size dokunan Benim gözbebeğime dokunmuş olur.” Demek ki bizim yaşadığımız acılar Tanrımızı etkiliyor, değil mi?

Ayşe: Evet, sanırım öyle.

Meltem: Aslında Tanrı bizi gerçekten çok önemser ve acı çekmemizi istemez. Biz üzüldüğümüzde O da bizimle birlikte üzülür.

Meltem: Son olarak dikkatinizi çekmek istediğim bir nokta daha var.

Ayşe: Buyurun.

Meltem: Size Kutsal Kitabın Tanrı’nın gücü hakkında ne dediğini göstermek istiyorum. Yeremya 10:12’yi okur musunuz?

Ayşe: “Gücüyle yeryüzünü yapan, hikmetiyle verimli toprağı pekiştiren, anlayışıyla gökleri geren O’dur.”

Meltem: Teşekkürler. Şimdi bu ayet üzerinde biraz düşünelim. Uçsuz bucaksız evreni ve içindeki her şeyi yaratan Tanrımız çok güçlü olmalı.

Ayşe: Kesinlikle.

Meltem: Eğer Tanrı her şeyi yaratacak güce sahipse dünyada yaşanan kötü olayları engellemek O’nun için kolay olmalı değil mi?

Ayşe: Evet.

Meltem: Örneğin sizi ve annenizi düşünecek olursak onun acı çektiğini görmek sizi neden üzüyor?

Ayşe: Çünkü onu çok seviyorum. O benim annem.

Meltem: Onu iyileştirebilecek güce sahip olsaydınız bunu yapmaz mıydınız?

Ayşe: Tabii ki yapardım.

Meltem: Aynı şey Tanrı için de geçerli. Gördüğümüz gibi Kutsal Kitap O’nun çektiğimiz acıların farkında olduğunu, bizim için üzüldüğünü ve muazzam bir güce sahip olduğunu söyler. O halde Yaratıcımızın bu olaylara müdahale etmemesinin haklı bir nedeni olmalı. *

Ayşe: Hiç böyle düşünmemiştim.

Meltem: İsterseniz Tanrı’nın neden müdahale etmediğini bir dahaki sefere konuşalım. Haftaya bu saatlerde müsait olur musunuz?

Ayşe: Tamam haftaya beklerim.

Meltem: Bu arada isminiz neydi?

Ayşe: Ayşe.

Meltem: Memnun oldum Ayşe hanım. Görüşmek üzere. *