Ölüm tatsız bir konudur. Birçok insan bu konuda konuşmak istemez. Fakat ölüm er ya da geç hepimizin karşısına çıkar ve insana gerçekten de tarifsiz bir acı verir.

Hiçbir şey bizi anne babamızın, eşimizin ya da çocuğumuzun ölümüne tam olarak hazırlayamaz. Böyle bir acı bazen uzun bir sürecin sonunda, bazen de beklenmedik bir anda yaşanır. Ne olursa olsun, ölüm acısı kaçınılmazdır ve ölen kişiyi geri getiremeyeceğini bilmek insanı perişan eder.

Babasını trafik kazasında kaybeden Antonio şöyle söylüyor: “Sanki birisi evinizin kapısını kilitlemiş, anahtarları da alıp götürmüş. Eve bir daha asla, bir an için bile giremiyorsunuz. Geriye sadece anılarınız kalıyor. Yaşadıklarınızın haksızlık olduğunu düşünüyorsunuz ama artık hayatınızın gerçeği bu. İnkâr etmeye çalışsanız da, yapabileceğiniz hiçbir şey yok.”

47 yaşında dul kalan Dorothy, acı kaybından sonra bazı soruların cevabını bulmaya karar verdi. O, kilise okulunda öğretmenlik yapıyordu ve ölümün her şeyin sonu olmadığına inanıyordu. Ancak bu konuda zihninde hâlâ sorular vardı. Bir din adamına “Öldüğümüzde bize ne oluyor?” diye sordu. Din adamı “Hiç kimse gerçekten ne olduğunu bilmiyor” dedi. “Bekleyip görmekten başka çaremiz yok.”

Gerçekten de bekleyip görmekten başka çaremiz yok mu? Ölümün her şeyin sonu olup olmadığını öğrenmenin bir yolu yok mu?