İç savaş döneminde, İsrail-Lübnan sınırı yakınındaki Rmaich şehrinde büyüdüm. Mayın patlamalarını ve uzuvlarını kaybetmiş masum insanları hâlâ unutamıyorum. Hayat zordu, suç ve şiddet olayları çok yaygındı.

Ailem Doğu Katolik kiliselerinden biri olan Maruni Kilisesi’ne mensuptu. Babam 12 kişilik ailemizi geçindirmek için çok çalışırken, annem de hepimizin kiliseye gitmesi için elinden geleni yapardı. Zaman geçtikçe, toplumda olduğu gibi kilisenin de zayıfları ihmal ettiğini fark etmeye başladım.

Gençlik yıllarımda Kung Fu’ya merak sardım. Sıkı bir eğitim alarak hem el ve ayak vuruşlarında hem de dövüş sanatı silahlarını kullanmakta ustalaştım. Kendi kendime şöyle düşündüm: “Savaşı durduramam, ama en azından şiddet kullanan kişileri durdurmaya çalışabilirim.” Ne zaman kavga eden iki kişi görsem hemen müdahale ederdim. Yapım gereği çabuk öfkelenen biriydim, dolayısıyla öfkelenmem için büyük şeylerin olması gerekmezdi. Adaletsizliğe ve şiddete kendimce savaş açtığımdan Lübnan’ın güneyindeki bütün insanlar benden korkardı.

1980’de Beyrut’ta bir Kung Fu kulübüne katıldım. Her gün bombalar, toplar ve füzeler bulunduğumuz bölgeye düşerdi. Ben yine de antrenmanlarıma devam ettim. Hayatım sadece yemek yemekten, uyumaktan ve Kung Fu şampiyonu Çin kökenli Amerikalı aktör Bruce Lee gibi yaşamaktan ibaretti. Saçımı onun gibi kestirir, onun gibi yürür ve Kung Fu yaparken onun gibi bağırırdım. Asla gülümsemezdim.

Amacım Çin’e gidip usta bir Kung Fu’cu olmaktı. Çok sıkı antrenman yaptığım bir akşam kapı çaldı. Gelen arkadaşımdı ve yanında iki Yehova’nın Şahidi vardı. Siyah dövüş kıyafetimin içinde vücudumdan terler süzülürken onlara “Kutsal Kitap hakkında  hiçbir şey bilmiyorum” dedim. O dakikadan sonra hayatımın ne kadar değişeceğinin farkında değildim.

Şahitler bana Kutsal Kitaptan insanların kendi çabalarıyla adaletsizliğe ve şiddete neden asla son veremeyeceğini gösterdi. Bu tür problemlerin gerçek sebebinin İblis Şeytan olduğunu açıkladılar (Vahiy 12:12). Şahitlerin kendilerinden emin şekilde konuşmalarından ve barışçı tutumlarından çok etkilendim. Ayrıca Tanrı’nın bir ismi olduğunu öğrenmek de beni derinden etkiledi (Mezmur 83:18). Bana 1. Timoteos 4:8’i okudular. Orada şöyle yazar: “Beden eğitiminin yararı azdır, fakat Tanrı’ya bağlılık, hem şimdiki hem de gelecekteki yaşama dair vaatler içerdiğinden her yönden yararlıdır.” Bu sözler hayatımı değiştirmeye başladı.

Maalesef ailem Şahitlere bir daha gelmemelerini söylediği için onlarla irtibatımı kaybettim. Buna rağmen Kung Fu’yu bırakmaya ve Kutsal Kitabı incelemeye karar verdim. Kardeşlerim bu düşüncemi onaylamadılar ama ben Yehova’nın Şahitlerini tekrar bulmaya ve Kutsal Kitabı incelemeye kararlıydım.

Şahitleri ne kadar arasam da bulamadım. Bu süre içinde babamın ani ölümü ve aile içinde yaşadığımız bazı kötü olaylar beni derinden üzdü. O sırada bir inşaat firmasında çalışıyordum. Bir gün iş arkadaşım olan Adel, beni durdurup neden bu kadar üzgün olduğumu sordu. Bana Kutsal Kitaptaki dirilme ümidini anlatmaya başladı. Sonraki dokuz ay boyunca bu sevgi dolu Şahit benimle sabırla Kutsal Kitabı inceledi.

Kutsal Kitabı inceledikçe kişiliğimde büyük değişiklikler yapmam gerektiğini fark ettim. Bu kolay olmadı. Çünkü sürekli gergindim ve çok çabuk öfkelenirdim. Ancak Kutsal Kitaptan öfkemi kontrol etmeyi ve beni sinirlendirecek her durumda galeyana gelmemeyi öğrendim. Örneğin Matta 5:44 ayetinde İsa şöyle diyor: “Siz düşmanlarınızı sevin ve size zulmedenler için dua edin.” Ayrıca Romalılar 12:19’da şu uyarı yer alıyor: “Siz öç almayın, . . . . çünkü şöyle yazılmıştır: ‘Öç almak Bana aittir, kötülüğün karşılığını verecek olan Benim; Yehova’nın sözü.’” Bu ve benzeri ayetler yavaş yavaş iç huzuru kazanmama yardımcı oldu.

Ailem Kutsal Kitabı inceleme kararıma başta karşı çıktıysa da zamanla Şahitlere saygı duymaya başladı. Hatta kardeşlerimden biri de benim gibi Yehova’nın Şahidi oldu, annem ise ölene dek inancımızı başkalarına karşı savundu.

Ayrıca Yehova beni harika bir eşle ödüllendirdi. Vefalı eşim Anita tamgün hizmette benim için mükemmel bir hizmet arkadaşı. Anita’yla beraber 2000 yılından beri İsveç’in Eskilstuna şehrinde yaşıyoruz ve orada Arapça konuşan insanların Kutsal Kitabı öğrenmelerine yardım ediyoruz.

Şiddet yüzünden acı çeken insanlar için hâlâ yüreğim sızlıyor. Ama çekilen acıların gerçek sebebini ve Yehova’nın yakında buna son vereceğini bilmek bana gerçek bir sevinç ve huzur veriyor (Mezmur 37:29).