Montreal şehrinin fakir bir bölgesinde büyüdüm. Sekiz çocuklu bir ailenin en küçük çocuğuydum. Ben altı aylıkken babam ölmüş ve evin tüm sorumluluğu anneme kalmış.

Çocukluk yıllarımda uyuşturucu, kumar ve şiddet günlük hayatımın bir parçasıydı. Suçlularla arkadaşlık ederdim. 10 yaşındayken hayat kadınlarının ve tefecilerin ayak işlerini yapmaya başladım. Sık sık yalan söyler ve mümkün olan her yolla insanları dolandırırdım. Bundan o kadar zevk alırdım ki, benim için adeta bir uyuşturucu gibiydi.

14 yaşına geldiğimde insanları kandırmakta artık ustalaşmıştım. Onları dolandırmak için yeni yöntemler buluyordum. Örneğin büyük miktarda altın kaplama saat, bilezik ve yüzük alır, üzerlerine 14 ayar altın damgası vururdum. Sonra da onları sokakta ve alışveriş merkezlerinin otoparklarında satardım. Kolay yoldan para kazanmak çok hoşuma gidiyordu. Hatta bir keresinde bir günde 10.000 Kanada doları kazandım!

15 yaşındayken ıslahevinden atılınca sokakta kaldım. Gidecek bir yerim yoktu. Geceyi sokaklarda, parklarda ya da yeni tanıştığım kişilerin evlerinde geçiriyordum.

Dolandırıcılık yüzünden sık sık polis tarafından sorguya çekilirdim. Ancak çalıntı mal satmadığım için hiç hapse atılmadım. Fakat dolandırıcılık, yalan beyanda bulunmak ve izinsiz satış yapmak suçlarından büyük miktarlarda para cezası ödemek zorunda kaldım. Hiç kimseden korkmadan tefeciler için para bile topluyordum. Bu çok tehlikeli olduğundan bazen yanımda silah taşırdım. Birkaç kez de organize suç örgütleriyle çalıştım.

Kutsal Kitapla ilk kez 17 yaşındayken tanıştım. Kız arkadaşımla birlikte yaşıyordum ve o Yehova’nın Şahitleriyle Kutsal Kitabı incelemeye başlamıştı. Ancak Kutsal Kitabın ahlak standartları bana  kısıtlayıcı geldiği için onu terk ettim. Zaten çıktığım başka bir kız daha vardı. Ben de onunla yaşamaya başladım.

İkinci kız arkadaşımın da Şahitlerle Kutsal Kitabı incelemeye başlaması benim için dönüm noktası oldu. O hayatında değişiklikler yaptı. Daha sakin ve sabırlı biri haline geldiğini görmek beni çok etkiledi. Bu yüzden Yehova’nın Şahitlerinin bir ibadetine katılmayı kabul ettim. Şahitler beni sıcak şekilde karşıladı. Hepsi saygılı ve kibar insanlardı. Oradaki ortam benim bildiğim dünyadan çok farklıydı. Ailemde hiç sevgi görmemiş, çocukluğum boyunca ilgi ve şefkatten yoksun kalmıştım. Şahitlerin arasındaki sıcak ilişki tam da özlemini çektiğim şeydi! Kutsal Kitabı incelemeyi teklif ettiklerinde hemen kabul ettim.

Kutsal Kitaptan öğrendiklerim sayesinde hayatımın kurtulduğunu söyleyebilirim. İki ortağımla birlikte bir soygun planlamıştık. Bu sayede 50.000 doları aşan kumar borcumdan kurtulabilecektim. İyi ki bu soygundan vazgeçmişim! Ortaklarım soygunu gerçekleştirdi; biri tutuklandı, diğeri de öldürüldü.

Kutsal Kitabı incelemeye devam ettikçe hayatımda ne kadar çok değişiklik yapmam gerektiğini anladım. Örneğin 1. Korintoslular 6:10, durumumun ciddiyetini fark etmemi sağladı. Orada şöyle diyor: “Ne hırsızlar, ne açgözlüler, ne içkiciler, ne küfürbazlar, ne de gaspçılar; hiçbirinin Tanrı’nın krallığında mirası olmayacak.” Bu sözleri okuyunca gözyaşlarımı tutamadım. Yaşamımı tamamen değiştirmem gerekiyordu (Romalılar 12:2). Şiddete yatkın, öfkeli biriydim ve hayatım yalanlar üzerine kuruluydu.

Ancak Kutsal Kitaptan Yaratıcının merhametli ve bağışlayıcı olduğunu da öğrendim (İşaya 1:18). Yehova Tanrı’ya hararetle dua ettim ve eski yaşam tarzımdan kurtulmama yardım etmesi için O’na yalvardım. O’nun yardımıyla yavaş yavaş kişiliğimde değişiklikler yapabildim. Attığım en büyük adımlardan biri, kız arkadaşımla evlenmek, yani beraberliğimizi resmileştirmek oldu.

24 yaşındaydım, evliydim ve üç çocuğum vardı. Artık kanunlara uygun bir iş bulmam gerekiyordu. Fakat çok az eğitim almıştım ve iş tecrübem olmadığı için beni tavsiye edebilecek kimse yoktu. Yehova’ya yine içtenlikle dua ettim. Sonra da iş aramaya başladım. İşverenlere hayatımı değiştirmek ve dürüstçe çalışmak istediğimi söylüyordum. Hatta bazen onlara Kutsal Kitabı incelediğimi ve daha iyi bir vatandaş olmak istediğimi anlatıyordum. Çoğu beni işe almak istemedi. En sonunda bir iş başvurusunda geçmişimi açıkça anlatınca, benimle görüşen kişi şöyle dedi: “Nedenini bilmiyorum ama içimden bir ses seni işe almam gerektiğini söylüyor.” Sanırım bu dualarıma bir cevaptı. Bir süre sonra eşim ve ben vaftiz edilerek Yehova’nın Şahidi olduk.

Kutsal Kitaptaki ilkeleri uyguladığım için bugün hayattayım. Güzel bir ailem var. Yehova’nın beni affettiğini bildiğimden rahat bir vicdana sahibim.

14 yıldır tamgün hizmet ediyorum, yani zamanımın çoğunu başkalarının Kutsal Kitabı öğrenmesine yardım ederek geçiriyorum. Kısa bir süre önce eşim de bu hizmete başladı. Geçtiğimiz 30 yıl içinde 22 iş arkadaşımın Yehova Tanrı’yı tanıyıp O’na hizmet etmesine sevinçle yardım ettim. Alışveriş merkezlerine hâlâ gidiyorum, ama artık eskisi gibi insanları dolandırmak için değil. Şimdi onlarla paylaşmak istediğim bir şey var: Dolandırıcıların olmadığı temiz bir dünyada yaşama ümidi (Mezmur 37:10, 11).