Temmuz 1951’de Cakarta’daki küçük cemaatte hizmet eden kardeşler Endonezya’ya gelen ilk görevli vaiz Peter Vanderhaegen’ı hep birlikte karşıladı. Yıl sonuna kadar Almanya, Avustralya ve Hollanda’dan 13 görevli vaiz daha geldi ve böylece ülkedeki müjdecilerin sayısı neredeyse iki katına çıktı.

Hollandalı bir görevli vaiz olan Fredrika Renskers şunları anlattı: “Evden eve hizmetine çıktığımda jestlerle iletişim kuracağımı sanıyordum fakat birçok kişi Hollandaca bildiğinden başlarda iyi haberi genellikle bu dilde duyurdum.” Avustralya’dan gelen Ronald Jacka şunları söyledi: “Bazılarımız Endonezya dilinde Kutsal Kitaba dayalı kısa bir mesaj içeren şahitlik kartları kullanıyorduk. Kapıları çalmadan önce karta bakıp yazılanları ezbere söylemeye çalışıyordum.”

Görevli vaizlerin gayreti sayesinde müjdecilerin sayısı sadece bir yılda 34’ten 91’e ulaştı. 1 Eylül 1951’de André Elias’ın Cakarta’daki evinde Watch Tower Society’nin bir bürosu kuruldu ve Ronald Jacka büro gözetmeni olarak tayin edildi.

Kasım 1951’de Peter Vanderhaegen, Manado’ya (Kuzey Sulawesi) tayin edildi; orada Theo Ratu ve eşinin yardımıyla kurulan küçük bir grup bulunuyordu. O kentte yaşayan kişiler çoğunlukla Hıristiyandı ve Tanrı’nın Sözüne büyük saygı duyuyorlardı. Birçok ev sahibi Şahitleri içeri davet edip Kutsal Kitap öğretilerini açıklamalarını istiyordu. Şahitler bir eve ilk girdiğinde  genellikle 10 kişi onları dinlerdi, on beş dakika sonra yaklaşık 50 kişi olurlardı. Bir saat içinde sohbet ön bahçeye taşınırdı ve sayı 200 kişiyi bulurdu.

1952’nin başlarında Albert ve Jean Maltby Endonezya’nın ikinci büyük kenti olan Surabaya’da (Doğu Cava) bir görevli vaiz evi kurdular. Gertrud Ott, Fredrika Renskers, Susie ve Marian Stoove, Eveline Platte ve Mimi Harp adındaki görevli vaiz altı hemşire de onlara katıldı. Fredrika Renskers şunları anlatıyor: “Halkın çoğunluğu yumuşak başlı Müslümanlardı ve çok sıcakkanlı  kişilerdi. Birçok kişi hakikate susamış olduğundan Kutsal Kitap tetkikleri başlatmak kolaydı. 3 yıl içinde Surabaya cemaatinin müjdeci sayısı 75’e ulaşmıştı.”

O sırada Padang’da (Batı Sumatra) Azis adında Müslüman bir adam Büroyla iletişime geçti. Azis 1930’lu yıllarda Avustralyalı öncülerle inceleme yapmıştı fakat Japon işgali sırasında onlarla iletişimini kaybetmişti. Daha sonra tesadüfen, Yehova’nın Şahitleri tarafından yayımlanmış olan bir kitapçık buldu. Azis şunları yazdı: “Kitapçıkta Cakarta’dan bir adres görünce çok mutlu oldum.” Büro hemen çevre gözetmeni Frans van Vliet’i, Padang’a gönderdi. Frans oraya vardığında, Azis’in hakikati arayan komşusu Nazar Ris’e konuştuğunu öğrendi. Her iki adam ve aileleri hakikati kabul etti. Azis birader, ihtiyar olarak sadakatle hizmet etti. Nazar Ris özel öncü oldu ve çocuklarının çoğu bugün Yehova’ya gayretle hizmet ediyor.

Kısa süre sonra Frans birader, Balikpapan’da (Doğu Kalimantan) Hollandalı faaliyetsiz bir biraderi ziyaret etti; bu birader savaştan zarar görmüş bir petrol rafinerisinin inşasında çalışıyordu. Frans bu biraderle birlikte hizmete çıktı ve onu hakikate ilgi gösteren kişilerle inceleme yapmaya teşvik etti. Bu birader Hollanda’ya dönmeden önce Balikpapan’da küçük bir grup kurulmasını sağladı.

Sonra yeni vaftiz edilmiş olan Titi Koetin, Banjarmasin’e (Güney Kalimantan) taşındı. Titi hemşire, Dayak halkından akrabalarına iyi haberi duyurdu ve birçoğunun hakikati öğrenmesine yardım etti. Hakikate yeni gelen bazıları Kalimantan’ın ücra yerlerindeki köylerine döndü. Gittikleri yerlerde kurdukları gruplar daha sonra güçlü cemaatler oldu.

İyi haberi duyurma işi hızla ilerledikçe, kardeşler Endonezya dilinde daha çok yayına ihtiyaç duydu. 1951’de “Allah Hak Olsun” kitabı Endonezya diline tercüme edilmişti, fakat yetkililer Endonezya dilinin yazı sisteminde değişiklikler yaptıklarından Büronun tercümeyi gözden geçirmesi gerekiyordu. * Kitap yayımlandığında birçok Endonezyalının ilgisini çekti.

Gözcü Kulesi dergisinin Endonezya dilinde en son basıldığı tarihten 12 yıl sonra, yani 1953’te Büro bu dilde 250 adet Gözcü Kulesi dergisi bastı. Teksir makinesinde hazırlanmış 12 sayfalık bu dergi başlangıçta sadece inceleme makalelerini içeriyordu. 3 yıl sonra sayfa sayısı 16’ya çıktı. Ticari bir firma dergiden ayda 10.000 adet basıyordu.

Uyanış! dergisi Endonezya dilinde 1957’de yayımlanmaya başlandı. Tirajı hızla 10.000’e ulaştı. Ülke genelinde baskı kâğıdı sıkıntısı yaşandığından, kardeşlerin  kâğıt satın almak için izin belgesine ihtiyacı vardı. Başvuruda bulundukları hükümet görevlisi şöyle söyledi: “Bence Menara Pengawal (Gözcü Kulesi) Endonezya’daki en iyi dergilerden biri. Yeni derginizi basabilmeniz için izin belgesi almanıza yardım etmekten mutluluk duyarım.”