14 NİSAN 1989 günü Flores Adası’ndaki Maumere kasabasında bir ibadet idare ediyordum. Hükümet görevlileri birden eve girip beni ve üç kardeşi tutukladı.

Hapishanedeki gardiyanlar bizi bayrağı selamlamaya zorladı. Bunu yapmayı reddedince bizi dövdüler, tekmelediler ve kavurucu güneşin altında beş gün boyunca beklettiler. Küçük hücremizde kirli ve tükenmiş halde beton zeminde yatıyorduk. Geceleri yaralarımızın acısından inliyorduk. Hapishane müdürü ısrarla uzlaşmamızı söyledi ama biz her seferinde “Ölsek de bayrağı selamlamayacağız” diye yanıt verdik. Bizden önceki binlerce İsa’nın takipçisi gibi ‘doğruluk uğruna acı çektiğimiz’ için kendimizi ayrıcalıklı hissediyorduk (1. Pet. 3:14).