ŞAHİTLERİ ilk duyduğumda Kutaisi’de üniversite öğrencisiydim. Bir komşum bana Yehova’nın Şahitlerinin tapınmalarında ikon kullanmadıklarını ve İsa’nın Mutlak Güce Sahip Tanrı olduğuna inanmadıklarını söyledi. Bu, bir Ortodoks olarak bağlı olduğum inançlara tamamen zıttı.

1992 yılının yazında memleketim Tsageri’ye döndüğümde Şahitlerin orada da faal olduklarını öğrendim. Annem onlar hakkında birçok olumlu şey duymuştu. Ben ise onlar hakkında hâlâ olumsuz düşündüğüm için annem “Ne öğrettiklerine kendin bir bak” dedi.

İki öncü birader Pavle ve Paata, mahallemizdeki bir aileyi düzenli olarak ziyaret ediyordu. Bu ziyaretler birçok komşuya onları dinlemek ve soru sormak için fırsat veriyordu.  Ben de bu müzakerelerin birine katılmaya karar verdim. Her soru sorduğumda biraderler Kutsal Kitabı açıp oradan bir kısım okumamı istiyorlardı. Bu beni çok etkiledi. Böylece Kutsal Kitabın ne söylediğini kendi gözlerimle gördüm.

Kısa zaman içinde biraderlerle Kutsal Kitabı inceleyen bir gruba katıldım. Bir sonraki yaz ben de dâhil, grubumuzdan on kişi vaftiz edildi. Daha sonra annem de Yehova’nın Şahidi oldu.

Geriye bakınca, kardeşler her soru sorduğumda, cevapları Kutsal Kitaptan bana okuttukları için minnettarım. Bu şekilde eski inançlarım sarsıldığında yaşadığım çelişkilerin üstesinden gelebildim. Cevapları Kutsal Kitaptan okumak bana çok yardım etti, bu yüzden başkalarının hakikati anlamasına yardım ederken ben de aynı yöntemi kullanıyorum.