SOVYETLER Birliğinin dağıldığı 1991 yılında Gürcistan bağımsız bir ülke oldu. Ne var ki, siyasi değişiklikler ve iç çatışma yüzünden ülkedeki yaşam şartları hızla kötüleşti. O yıllarda çevre gözetmeni olarak hizmet eden Genadi Gudadze insanların neredeyse bütün gün ekmek kuyruğunda beklediğini anlatıyor.

O dönemde Şahitler, Kutsal Kitabın mesajını kuyrukta bekleyen insanlarla paylaşırdı. Genadi şöyle diyor: “O zor yıllarda neredeyse herkes hakikati dinlemeye istekliydi. Kutsal Kitabı incelemek isteyen insanların adreslerinin yazılı olduğu yüzlerce fiş alıyorduk.”

Her ibadetin sonunda sorumlu biraderler ziyaret edilmeyi  isteyen kişilerin isimlerini ve adreslerini okurdu. Müjdeciler de onları ziyaret etmek için ayarlamalar yapardı.

Tiflis’te ihtiyar olarak hizmet eden Levani Sabaşvili birader, ziyaret edilmeyi isteyen bir çiftle ilgili şunları anlatıyor: “Müjdeciler diğer bütün adresleri aldı, fakat bu çifti ziyaret etmek isteyen kimse çıkmadı. Onlar çok uzakta oturuyordu ve çoğumuzun zaten birkaç tetkiki vardı.”

Birkaç ay sonra aynı çift ziyaret edilmek istediklerini tekrar bildirdiler. Sonra üçüncü kez bir talep daha gönderdiler, fakat bu seferki taleplerinde “Eğer kimse bizi ziyaret etmezse, kanımızdan siz sorumlusunuz” yazan bir not da vardı (Elçi. 20:26, 27). Levani şunları söylüyor: “Yeni Yıl zamanıydı ve genellikle bu dönemde insanları ziyaret etmekten kaçınırdık. Fakat bu ziyareti daha fazla erteleyemezdik.”

Hakikate susamış olan Roini ve Nana Grigalaşvili çifti, bir sabah dondurucu soğuğa rağmen kapıda Levani birader ve başka bir biraderi görünce gözlerine inanamadılar. Hemen Kutsal Kitabı incelemeye başladılar. Şimdi Roini ve Nana çocuklarıyla birlikte daimi öncü olarak hizmet ediyor.

Hakikati kabul edenlerin yüreği minnettarlıkla dolup taştığından büyük bir özveriyle zamanlarını, enerjilerini ve olanaklarını iyi haberi başkalarıyla paylaşmak için kullandılar. Ailevi sorumluluklarına rağmen, Badri ve Marina Kopaliani samimi kişilere yardım etmek için bıkıp usanmadan uzak köylere gittiler.

 Badri, Marina ve oğulları Goça ile Levani, Tiflis’in kuzeyinde muhteşem dağlık bir bölge olan Duşeti’de hafta sonları şahitlik turları düzenliyorlardı. Bazen uzaktaki köylere ulaşmak için dolambaçlı dağ yollarında yaklaşık 150 kilometre yol katediyorlardı.

Bir gün bir kadın Badri ve karısını işyerine davet etti. Badri şunları anlatıyor: “Kendimizi yaklaşık 50 kişinin beklediği büyük bir odada bulduk. Önce ne yapacağımı şaşırdım. Fakat Yehova’ya dua ettikten sonra Matta kitabının 24. bölümünde anlatılan son günlerin özelliklerini açıklamaya başladım. Odadaki kişilerden biri çok şaşırarak, ‘Rahiplerimiz bize bunları neden anlatmıyor?’ diye sordu.”

İsa’nın ölümünün anılması birçok samimi Gürcünün hakikati duyması için yeni fırsatlar sağladı. Örneğin,  1990’da İya Badridze hemşirenin Tiflis’teki evinde düzenlenen Anma Yemeği mahallede büyük ilgi uyandırdı.

İya hemşire Anma Yemeğinin bir binanın 13. katında yer alan dairesinde yapılmasını teklif etti. Çocuklarının yardımıyla evin salonunu boşalttı. Fakat misafirler için yeterli sandalyeyi nereden bulacaktı? Gürcistan’da büyük toplantılar için ailelerin masa ve sandalye kiralaması âdettendir. İya hemşire sadece sandalye kiraladığından, dükkân sahipleri “Masaya ihtiyacınız yok mu? Nasıl yemek yiyeceksiniz?” diye sorup duruyordu.

İya hemşire İsa’nın ölümünün anılması için gelen herkesi dairesine sığdırabildi. İnanması zor olsa da, o buluşmaya 200 kişi katıldı. Toplantıdan sonra birçok komşunun Yehova’nın Şahitleri hakkında sorular sorması sürpriz olmadı.

1992’de İsa’nın ölümünün anılması için ülkenin farklı kısımlarında büyük salonlar kiralandı. Gori’de yaşayan Davit Samkaradze, çevre gözetmeninin Anma  Yemeğiyle ilgili yaptıkları planlar hakkında bilgi istediğinde aralarında nasıl bir konuşma geçtiğini anlattı.

Müjdecilerin bir kardeşin evinde toplanmayı planladıklarını öğrenince, çevre gözetmeni “Şehirde büyük bir toplantı salonu yok mu? Onu kiralayamaz mısınız?” diye sordu. Şehirdeki salon binden fazla kişi alıyordu, orada yaşayan müjdecilerin sayısı ise yüzün biraz üstündeydi. Bu sebeple kardeşler bu kadar büyük bir salonu kiralamanın gereksiz olduğunu düşünmüşlerdi.

O zaman çevre gözetmeni, “Her müjdeci on kişi getirebilirse bütün koltuklar dolar” diye bir öneride bulundu. Başlangıçta bu çok gerçekçi bir öneri gibi görünmese de, o bölgedeki müjdeciler öğüdü uygulamak için büyük çaba sarf ettiler. Anma Yemeğine 1.036 kişinin katıldığını görünce hem şaşırdılar, hem de çok sevindiler. *

1992 yılında Gürcistan’da hâlâ iyi haberin duyurulmadığı yerler vardı. Acaba ülke derin bir ekonomik krizin içindeyken bu yeni sahalara nasıl ulaşılabilirdi?

O dönemde Gürcistan’ın batısında yaşayan Tamazi Biblaya şunları anlatıyor: “Çevre gözetmeni neler yapılabileceğini konuşmak için bizden birkaç kişiyle buluştu. Özel öncülerle ilgili düzenlemelerin nasıl yapılması gerektiğini çok iyi bilmiyorduk. Fakat iyi haberi duyurmanın acil bir iş olduğunun farkındaydık” (2. Tim. 4:2). Sonuç olarak 16 öncü seçildi ve bu öncüler ülke çapında farklı yerlere gönderildiler (Haritaya bakın).

 Mayıs 1992’de, beş aylığına bu sahalara tayin edilen öncüleri teşvik etmek için Tiflis’te üç saatlik bir toplantı düzenlendi. İhtiyarlar ruhen destek olmak ve gerekirse maddi ihtiyaçlarıyla da ilgilenmek için her ay onları ziyaret etti.

Manea Aduaşvili ve Nazi Jivania isimli iki öncü hemşire Ozurgeti şehrine tayin edildi. O zaman 60 yaşında olan Manea şunları anlatıyor: “Ozurgeti’nin yakınlarında yaşayan bir ilgilinin olduğunu biliyorduk. Gelir gelmez onunla buluşmak için randevu yaptık. Evine vardığımızda, bu kadının yaklaşık 30 kişi daha davet ettiğini gördük. Hepsi bizi bekliyordu. O gün birçok kişiyle Kutsal Kitabı incelemeye başladık.”

Ondan sonraki aylar da çok verimli geçti. Sadece beş ay sonra 12 kişi vaftiz edilmeye hazırdı.

Pavle Abduşelişvili ve Paata Morbedadze isimli iki öncü birader Tsageri’ye tayin edildi. Tsageri’nin bulunduğu bölgede insanlar Hıristiyanlık öğretilerine karışmış eski âdetlerine oldukça bağlıdır.

Sert geçecek kış kapıdaydı ve öncülerin beş aylık görevi bitmek üzereydi. Paata tercüme işine yardım etmek için başka bir yere davet edilmişti. Pavle ne yapacağına karar vermeliydi. Şunları anlatıyor: “Kışın Tsageri’de kalmanın zor olacağının farkındaydım. Fakat tetkiklerimizin yardıma ihtiyacı vardı, bu yüzden kalmaya karar verdim.”

Pavle şöyle devam ediyor: “Orada yaşayan bir ailenin yanında kaldım. Hemen hemen bütün gün iyi haberi duyuruyordum. Akşamları ise birinci kattaki oturma odasında olan odun sobasının çevresinde toplanıyorduk. Sonra odama gitme vakti gelince, şapkamı kafama geçiriyordum ve kalın bir yorganın altına kıvrılıp uyuyordum.”

Baharda ihtiyarlar Pavle’yi ziyarete geldiğinde, 11 kişinin vaftiz edilmemiş müjdeci olmak için yeterli durumda olduğunu gördü. Kısa zamanda hepsi vaftiz edildi.