Şimdi birkaç yıl öncesine geri dönelim. Pers şehri Susa’da, Nehemya adlı bir İsrailli yaşıyordu. O, Kral Artakserkses’in hizmetkârıydı. Yahuda’dan Nehemya’nın kardeşi geldi ve kötü haberler getirdi. Şöyle dedi: “Yeruşalim’e dönen halk güvende değil. Babillilerin yıktığı şehir duvarları ve şehir kapıları hiç onarılmamış.” Nehemya bunu duyunca çok üzüldü. Yeruşalim’e yardıma gitmek istedi. Kralın buna izin vermesi için Yehova’ya dua etti.

Sonra bir gün kral, Nehemya’nın üzgün olduğunu fark etti. Ona “Seni hiç böyle görmemiştim. Neyin var?” diye sordu. Nehemya da “Şehrim Yeruşalim yıkık halde. Ona üzülüyorum” dedi. Kral “Senin için ne yapabilirim?” diye sordu. Nehemya hemen içinden dua etti, sonra da şöyle dedi: “Lütfen, duvarlarını yeniden inşa etmem için Yeruşalim’e gitmeme izin verin.” Kral Artakserkses, gitmesine izin verdi. Güvenli bir yolculuk yapması için gerekenleri de sağladı. Ayrıca Nehemya’yı Yahuda valisi yaptı ve ona şehir kapılarının yapımında kullanması için ağaç verdi.

Nehemya Yeruşalim’e vardığında şehir duvarlarının ne durumda olduğuna baktı. Sonra kâhinleri ve yöneticileri topladı. Onlara “Durum çok kötü. Hemen işe başlamamız lazım” dedi. Halk onu dinledi ve hep birlikte duvarları yeniden inşa etmeye başladılar.

Fakat İsrailoğullarının düşmanlarından bazıları onlarla alay ediyordu. “Yaptığınız duvarın üstüne bir tilki çıksa duvar yıkılıp gider” diyorlardı. Çalışanlar bu alaylara aldırmadı ve duvarları inşa etmeye devam ettiler. Duvar gittikçe yükseldi ve sağlamlaştı.

Düşmanlar Yeruşalim’e farklı yönlerden, gizlice saldırmak için plan yaptılar. Yahudiler bu planı öğrenince çok korktu. Nehemya onlara “Korkmayın. Yehova bizimle” dedi. Sonra işçileri korumaları için bazı adamlar görevlendirdi. Böylece düşmanlar onlara saldıramadı.

 Şehrin duvarları ve kapıları sadece 52 gün içinde tamamlandı. Nehemya bunu kutlamak için tüm Levioğullarını Yeruşalim’e topladı. Onları ilahi söylemeleri için iki gruba ayırdı. Pınar Kapısının oradaki merdivenlerden duvarın üstüne çıktılar ve ters yönlere doğru yürümeye başladılar. Şehrin etrafını dolaşırken borazan, zil ve arp çalarak Yehova’ya ilahiler söylüyorlardı. Ezra bir grupla, Nehemya da diğer grupla gidiyordu. Sonunda mabette buluştular. Erkekler, kadınlar, çocuklar, tüm halk Yehova’ya kurbanlar sundu ve bu kutlamaya katıldı. Onların neşeli sesleri çok uzaklardan bile duyuluyordu.