Kanada’nın Alberta eyaletindeki Calgary şehrinde doğdum. Anne babam ben çok küçükken boşandılar, bu yüzden annemle ben anneannem ve dedemin evine taşındık. Anneannemler annemi ve beni çok severlerdi. Çok mutlu bir çocuktum. O huzur dolu yılları ne zaman düşünsem içim ısınır.

 Yedi yaşındayken hayatım zorlaşmaya başladı. O yıl annemle babam tekrar evlendi ve Amerika’ya, Missouri eyaletinin St. Louis şehrine taşındık. Kısa zaman içinde babamın ne kadar acımasız olabildiğini gördüm. Örneğin yeni okuluma başladığım ilk gün okulda çocukların bana sataştığını ve benim onlara karşılık vermediğimi öğrendi. Bunun üzerine öfkeden deliye döndü ve bana o çocuklardan daha sert bir şekilde vurdu. Bu yolla bana sözde bir ders vermeye çalışmıştı. Dersimi aldım ve sadece yedi yaşındayken ilk defa bir kavgaya karıştım.

 Babamın saldırgan yapısı annemin de aksi biri olmasına yol açtı ve sık sık birbirlerine bağırmaya, kavga etmeye başladılar. 11 yaşındayken uyuşturucu kullanmaya ve alkol tüketmeye başladım. Gittikçe daha öfkeli biri haline geldim. Sürekli sokak kavgalarına karışıyordum. Liseden mezun olduğumda tamamen kavgacı ve şiddete düşkün biri olmuştum.

 18 yaşındayken Amerika Birleşik Devletleri Deniz Piyadeleri’ne katıldım. Orada aldığım eğitim agresif yapımı daha da körükledi ve bana insan öldürmeyi öğretti. Federal Soruşturma Bürosu’nda (FBI) çalışma ümidiyle psikoloji okumak için beş yıl sonra askeriyeden ayrıldım. Üniversiteye ABD’de başladım ve Kanada’ya taşındıktan sonra orada eğitimime devam ettim.

 Üniversite yıllarında insanlığa ve topluma olan inancımı tamamen yitirdim. Herkes bana çok bencil geliyordu, sanki dünyadaki her şey anlamsızdı ve insanlığın sorunlarının hiçbir çözümü yok gibiydi. İnsanların dünyayı daha iyi bir yer haline getirebileceğini ümit etmekten vazgeçtim.

 Hayatımın hiçbir amacı olmadığı için alkol ve uyuşturucu batağına batmıştım; kendimi para ve sekse kaptırmıştım. Bir partiden diğer partiye, bir kadından başka bir kadına koşup duruyordum. Aldığım askeri eğitime güvenip sık sık kavgaya karışırdım. Başkalarına haksızlık yaptığını düşündüğüm herkesin karşısına çıkıyordum, bunu yaparak kendimce adaleti uyguluyordum. Ama aslında şiddetin kölesi haline gelmiştim.

 Bir gün bir arkadaşımla uyuşturucunun etkisiyle kendimizden geçmiştik. Evimin bodrum katında, yasadışı esrar satışı için hazırlık yapıyorduk. Arkadaşım bana Tanrı’ya inanıp inanmadığımı sordu. Ona, “Eğer dünyada çekilen acıların sorumlusu Tanrı’ysa O’nunla asla işim olmaz!” dedim. Ertesi gün yeni işimde ilk günümdü. Yehova’nın Şahidi olan bir iş arkadaşım bana “Dünyada çekilen acılardan sence Tanrı mı sorumlu?” diye sordu. Bu sorunun zamanlaması beni çok şaşırttı ve konuyla ilgilenmeye başladım. Sonraki altı ay boyunca onunla birçok defa sohbet ettik ve Kutsal Kitaptan bana hayatla ilgili cevaplamakta en çok zorlandığım soruların cevaplarını gösterdi.

 O sırada nişanlımla birlikte yaşıyorduk. O, öğrendiğim şeyleri kendisine anlatmamı istemiyordu. Bir pazar günü ona Kutsal Kitabı bizimle incelemeleri için Yehova’nın Şahitlerini evimize davet ettiğimi söyledim. Ertesi gün işten eve geldiğimde nişanlım evdeki bütün eşyaları toplayıp gitmişti, beni terk etmişti. Dışarı çıkıp ağlamaya başladım. Tanrı’ya bana yardım etmesi için yalvardım. O gün ilk defa duamda Tanrı’nın özel ismi Yehova’yı kullandım (Mezmur 83:18).

 İki gün sonra Yehova’nın Şahidi bir çiftle Kutsal Kitabı incelemeye başladım. Onlar gittikten sonra inceleme yaptığımız Yeryüzündeki Cennette Ebediyen Yaşayabilirsiniz kitabını okumaya devam ettim ve o gece bütün kitabı okudum. a Yehova Tanrı ve İsa Mesih hakkında öğrendiklerim beni çok etkilemişti. Yehova’nın merhametli olduğunu, biz acı çekerken O’nun da acı çektiğini öğrendim (İşaya 63:9). Beni en çok etkileyen şey Tanrı’nın bana olan sevgisi ve İsa’nın kendi hayatını benim için feda etmesiydi (1. Yuhanna 4:10). ‘Kimsenin yok olmasını istemeyen ve herkesin tövbe etmesini isteyen’ Yehova’nın bana sabır gösterdiğini anladım (2. Petrus 3:9). O’nun, Kendisiyle dost olmamı istediğini hissettim (Yuhanna 6:44).

 Hemen o hafta ibadetlere katılmaya başladım. Saçlarım uzundu, küpe takıyordum ve korkutucu bir görünümüm vardı ama Şahitler beni sanki uzun zamandır görmedikleri bir akrabalarıymışım gibi karşıladı. Davranış tarzlarından gerçek Hıristiyanlar oldukları belli oluyordu. Kendimi tekrar anneannemlerin evindeymişim gibi hissettim, hatta oradan bile daha güzel bir ortamdaydım.

 Kutsal Kitaptan öğrendiğim şeyler kısa zaman içinde hayatımı değiştirmeye başladı. Saçımı kestirdim, ahlaksız davranışları bıraktım, uyuşturucu ve alkol bağımlılığından kurtuldum (1. Korintoslular 6:9, 10; 11:14). Yehova’yı memnun etmek istiyordum. Bu yüzden yaptığım bir şeyi O’nun onaylamadığını öğrendiğim zaman bu kötü davranışım için bahaneler bulmaya çalışmıyordum. Aksine yaptığımın bir hata olduğunu görmek beni derinden sarsıyordu. Kendime “Artık böyle davranamam” diyordum. Ve hiç tereddüt etmeden düşünce tarzımı, davranışlarımı değiştirmeye çalışıyordum. Yehova’nın istediklerini yaptıkça hayatımın düzelmeye başladığını fark ettim. 29 Temmuz 1989’da, Kutsal Kitabı incelemeye başladıktan altı ay sonra Yehova’nın Şahidi oldum.

 Kutsal Kitap kişiliğimi tamamen değiştirmeme yardım etti. Geçmişte biri bana düşmanca davrandığında genellikle öfkeyle karşılık verirdim. Ama artık “herkesle barış içinde” kalmak için büyük bir çaba harcıyorum (Romalılar 12:18). Bu benim başarım değil. Bunu Yehova’ya borçluyum, çünkü kişiliğimizi değiştiren O’nun Sözü ve kutsal ruhu (Galatyalılar 5:22, 23; İbraniler 4:12).

 Artık uyuşturucunun, şiddetin ve ahlaksız arzuların kölesi değilim. Yehova’yı memnun etmeye ve O’na elimden gelenin en iyisini vermeye çalışıyorum. Örneğin başkalarının da Yehova’yı tanımasına yardım ediyorum. Yehova’nın Şahidi olduktan birkaç yıl sonra duyuru işine yardım etmek için başka bir ülkeye taşındım. Oradaki bazı bölgelerde Kutsal Kitaptaki iyi haberi duyuracak daha çok kişiye ihtiyaç vardı. Yıllar içinde birçok kişinin Kutsal Kitap hakkında bilgi almasına yardım etmenin sevincini yaşadım. Kutsal Kitabın onların da hayatlarını değiştirdiğini görmek çok güzeldi. Harika bir mutluluk daha yaşadım. Tutum ve davranışlarımdaki olumlu değişikliklerin de etkisiyle annem bir Yehova’nın Şahidi oldu.

 1999’da El Salvador’da, şimdiki adı Krallık Müjdecileri Kursu olan kurstan mezun oldum. Bu kurstan aldığım eğitimle, iyi haberi duyurma işine öncülük etmek, cemaatte öğretim vermek ve kardeşlerle ilgilenmek konusunda donanımlı hale geldim. Aynı yıl canım karım Eugenia ile evlendim. Birlikte Guatemala’da zamanımızın çoğunu insanlara Kutsal Kitaptaki iyi haberi duyurarak geçiriyoruz.

 Her şeye olan inancını yitirmiş biriyken artık çok mutlu biriyim. Kutsal Kitaptaki ilkeleri uygulamak beni cinsel ahlaksızlığın ve şiddetin kölesi olmaktan kurtardı; gerçek sevgi ve huzurla dolu bir hayata sahip olmamı sağladı.