Kanada’nın Quebec eyaletinin en büyük şehri olan Montreal’de doğdum. Anne babam beni ve üç kardeşimi Rosemont’un şirin bir mahallesinde sevgiyle büyüttü. Birlikte sakin ve huzurlu bir hayatımız vardı.

 Küçük bir çocukken Kutsal Kitap ilgimi çekiyordu. 12 yaşındayken İncil’den İsa’nın yaşamını okuduğumu ve bunun çok hoşuma gittiğini hatırlıyorum. İsa’nın insanlara duyduğu sevgi ve şefkatten öyle etkilenmiştim ki onun gibi olmak istiyordum. Ne yazık ki, büyüyünce beni olumsuz etkileyen insanlarla arkadaşlık etmeye başladım ve bu isteğimi yitirdim.

 Babam saksafon çalıyordu. Bana saksafonuyla beraber müzik aşkını da bıraktı ve bu aşk hayatımın odak noktası haline geldi. Müziği o kadar çok seviyordum ki çok geçmeden gitar çalmayı öğrendim. Sonra birkaç arkadaşımla beraber bir rock grubu kurduk ve bazı programlarda sahne aldık. Müzik sektöründeki tanınmış bazı yapımcıların dikkatini çektim ve bana şarkılarımın tanıtımlarını yapmayı teklif ettiler. Büyük bir plak şirketiyle sözleşme imzaladım. Şarkılarım çok popüler olmuştu, Quebec radyolarında sürekli çalıyordu.

 Görünüşte, hayal edebileceğim her şeye sahiptim. Genç ve ünlüydüm. Severek yaptığım işten çok para kazanıyordum. Gündüzleri spor salonuna gidiyor, röportajlar veriyor, imza günlerine katılıyor ve televizyona çıkıyordum. Geceleri ise sahne alıp partilere katılıyordum. Çok hayranım vardı ve bunun yarattığı stresle başa çıkabilmek için genç yaşta içkiye başlamıştım, sonra içkinin yerini uyuşturucu aldı. Sorumsuz ve ahlaksız bir yaşam sürüyordum.

 Mutlu göründüğüm için insanlar benim yaşam tarzıma özeniyorlardı. Ama özellikle yalnız kaldığımda, yüreğimin derinliklerindeki o boşluk hissi beni boğuyordu. Depresif ve kaygılıydım. Başarımın zirvesindeyken, yapımcılarımdan ikisi AIDS nedeniyle öldü. Sarsılmıştım! Müziği sevmeme rağmen, bu yaşam tarzından tiksinmeye başladım.

 Kendim başarılı olsam da, dünyada bazı şeylerin çok yanlış gittiğini fark ediyordum. Nasıl bu kadar çok adaletsizlik olabilirdi? Tanrı’nın neden bir şeyler yapmadığını merak ediyordum. Aslında, cevap alabilmek için Tanrı’ya sık sık dua ediyordum. Turneye ara verdiğimde yeniden Kutsal Kitabı okumaya başladım. Okuduklarımın çoğunu gerçekten anlamasam da, dünyanın sonunun yakın olduğu sonucuna vardım.

 Kutsal Kitabı okurken, bir seferinde İsa’nın 40 gün oruç tuttuğunu öğrendim (Matta 4:1, 2). Kendi kendime ben de aynısını yaparsam, Tanrı bana kendini gösterebilir diye düşündüm ve oruç tutmaya başlamak için bir zaman belirledim. Başlamadan iki hafta önce iki Yehova’nın Şahidi kapımı çaldı. Sanki gelmelerini bekliyormuşum gibi onları içeri davet ettim. Jacques isimli Şahidin gözlerine bakarak “Bu dünyanın son günlerinde yaşadığımızı nereden bilebiliriz?” diye sordum. O da Kutsal Kitabını açarak 2. Timoteos 3:1-5 ayetlerini okudu. İkisini de soru yağmuruna tuttum ve bana verdikleri mantıklı, tatmin edici ve hepsi Kutsal Kitaba dayalı cevaplardan etkilendim. Yaptıkları birkaç ziyaretten sonra, oruç tutmaya gerek olmadığını fark ettim.

 Şahitlerle Kutsal Kitabı düzenli olarak incelemeye başladık. Bir süre sonra saçlarımı kestirdim ve Yehova’nın Şahitlerinin tüm ibadetlerine katılmaya başladım. Bu toplantılarda gördüğüm sıcak ilgi, hakikati bulduğuma dair inancımı güçlendirdi.

 Elbette Kutsal Kitabı incelerken öğrendiklerimi uygulamak için hayatımda bazı köklü değişiklikler yapmam gerekiyordu. Örneğin, uyuşturucu kullanmayı ve ahlaksız yaşam tarzımı bırakmam gerekiyordu. Ayrıca bencil tutumumu değiştirmem ve başkalarına ilgi göstermem de gerekiyordu. Yalnız bir baba olarak, iki çocuğumun duygusal ve ruhi ihtiyaçlarıyla ilgilenmeyi öğrenmeliydim. Bu nedenle müzik kariyerimi geride bıraktım ve bir fabrikada düşük ücretli bir işe başladım.

 Tüm bu değişiklikleri yapmak kolay olmadı. Uyuşturucu kullanmayı bırakmaya çalışırken, yoksunluk semptomlarıyla mücadele ediyordum ve birkaç kez başarısız oldum (Romalılar 7:19, 21-24). Ahlaksız yaşam tarzımı geride bırakmak başlı başına çok zordu. Ayrıca yeni işim çok yorucuydu ve gelirimin yetersiz olması cesaretimi kırıyordu. Bir müzisyen olarak sadece iki saatte kazandığım parayı bu işte üç ayda kazanıyordum.

 Dua etmek bu değişiklikleri yaparken tahammül etmeme yardım etti. Bazı ayetler beni çok teşvik ediyordu. Bunlardan bir tanesi, Hıristiyanları kendilerini ‘bedeni ve ruhu kirleten her şeyden arındırmaya’ teşvik eden 2. Korintoslular 7:1 ayeti. Kötü alışkanlıklarımı bırakmamın mümkün olduğunu gösteren Filipililer 4:13’teki şu sözler de beni çok rahatlattı: “Beni kuvvetlendirenin sayesinde her şeyi yapabilirim.” Yehova dualarıma cevap verdi ve sonunda Kutsal Kitap hakikatlerini anlamama ve uygulamama yardım etti. Bu durum, yaşamımı Yehova’ya adamam için beni harekete geçirdi (1. Petrus 4:1, 2). 1997 yılında Yehova’nın Şahidi oldum.

 Şundan eminim ki eğer eski yaşam tarzımı sürdürseydim, bugün hayatta olmazdım. Ama şimdi çok mutlu bir hayatım var! Harika eşim Elvie benim için gerçek bir nimet oldu. Vaktimizin çoğunu birlikte Kutsal Kitabı başkalarına öğreterek değerlendiriyoruz. Bu bana büyük bir sevinç ve huzur veriyor. Beni kendisine çektiği için Yehova’ya çok minnettarım (Yuhanna 6:44).