Londra’nın kalabalık bir bölgesi olan Paddington’da doğdum. Annem ve üç ablamla birlikte yaşıyordum. Babam alkolikti ve hayatımızda var mı yok mu belli değildi.

Çocukken annem, yatmadan önce dua etmemi söylerdi. Küçük bir Mezmurlar (Zebur) kitabım vardı, oradaki ayetleri ilahi gibi söylemek için ezgiler uydururdum. Bir keresinde bir kitapta şöyle bir cümle okumuştum: “Bir gün gelecek, yarın diye bir şey olmayacak.” Bu sözler beni öyle etkiledi ki geleceği düşünmekten uykularım kaçmaya başladı. “Hayat bundan ibaret olamaz. Neden varız?” diye düşünür dururdum. Ölümden çok korkuyordum!

Doğaüstü güçlerle yakından ilgileniyordum. Ölülerle konuşmaya çalışırdım. Okul arkadaşlarımla mezarlığa giderdik, ayrıca korku filmleri seyretmeye bayılırdık. Hem çok eğlenirdik hem de korkudan tir tir titrerdik.

Daha on yaşındayken kötü alışkanlıklar edindim. Tütün kullanmaya başladım ve kısa zamanda bağımlı oldum. Sonra esrar içmeye başladım. 11 yaşında alkolle tanıştım. Tadını sevmesem de sarhoş olmanın üzerimde yarattığı etkiyi seviyordum. Müziği ve dans etmeyi de seviyordum. Her fırsatta partilere ve gece kulüplerine giderdim. Gece gizlice evden çıkar sabaha karşı yine gizlice dönerdim. Öyle yorulurdum ki ertesi gün okulu asardım. Okula gitsem bile teneffüslerde içki içerdim.

Okulun son yılında berbat notlar aldım. O zamana kadar annem durumumun ne kadar kötü olduğunun farkında değildi. Büyük bir hayal kırıklığına uğramış ve çok öfkelenmişti. Tartıştık ve ben evden kaçtım. Bir süre erkek arkadaşım Tony’yle yaşadım. Tony, dini ve siyasi bir akım olan Rastafariciliği destekliyordu. Hırsızlık yapıyor ve uyuşturucu satıyordu, ayrıca aşırı saldırgan biriydi. Bir süre sonra hamile kaldım ve bir oğlumuz oldu. Daha 16 yaşındaydım.

Bekâr anneler ve çocukları için kurulan bir sığınma evinde kalırken Yehova’nın Şahitleriyle tanıştım. İki Şahit kadın oradaki bazı genç anneleri ziyaret ediyordu. Bir gün onlar sohbet ederken ben de yanlarına gittim. Amacım Şahitlerin yanıldığını kanıtlamaktı. Bir sürü soru sordum, her soruma sakince ve Kutsal Kitaba dayanan net cevaplar verdiler. O kadar iyi ve nazik davrandılar ki onlarla Kutsal Kitabı incelemeyi kabul ettim.

Kutsal Kitabı incelerken beni çok etkileyen bir şey oldu. Küçüklüğümden beri ölümden korkardım. Ama İsa’nın dirilmeyle ilgili sözlerini öğrenince hayatım değişti! (Yuhanna 5:28, 29). Ayrıca Tanrı’nın benimle kişisel olarak ilgilendiğini de öğrendim (1. Petrus 5:7). Yeremya 29:11’deki şu sözler beni çok etkiledi: “‘Hakkınızda neler düşündüğümü Ben bilirim’, Yehova’nın sözü, ‘Size umut vermeyi ve iyi bir gelecek sağlamayı düşünüyorum; felaket değil esenlik getirmeyi amaçlıyorum.’” Cennet bir yeryüzünde sonsuza dek yaşayacağımıza inanmaya başladım (Mezmur 37:29).

Yehova’nın Şahitleri bana gerçek bir sevgi gösterdiler. İbadetlerine ilk katıldığımda oradaki sıcak ortam beni cezbetti, herkes çok cana yakın davrandı (Yuhanna 13:34, 35). Onların bu tutumu kilisede gördüğümden çok farklıydı. Şahitler kötü yaşam tarzıma rağmen bana kucak açtılar. Bana zaman ayırdılar, benimle ilgilendiler ve çok yardım ettiler. Kendimi büyük, sıcacık bir ailenin içinde hissediyordum.

Kutsal Kitabı incelerken, Tanrı’nın koyduğu yüksek ahlak standartlarına uyabilmek için hayatımda değişiklikler yapmam gerektiğini anladım. Tütün kullanmayı bırakmak hiç kolay olmadı. Ayrıca belli müzik türlerini dinlerken canım esrar içmek istiyordu, bu nedenle başka tür müzikler dinlemeye başladım. İçkiyi bırakmak istediğimden partilere ve gece kulüplerine gitmekten vazgeçtim. Ve hayatımda olumlu etkisi olacak insanlarla arkadaşlık etmeye başladım (Özdeyişler 13:20).

Bu sırada Tony de Yehova’nın Şahitleriyle Kutsal Kitabı incelemeye başlamıştı. Şahitler sorularına Kutsal Kitaptan cevaplar verince o da öğrendiklerinin doğru olduğuna ikna oldu. Hayatında çok büyük değişiklikler yaptı: şiddet düşkünü arkadaşlarıyla görüşmeyi kesti, hırsızlığı ve esrarı bıraktı. İkimiz de Yehova’yı tam anlamıyla memnun edebilmek için O’nun ahlak standartlarına uygun yaşamamız ve oğlumuzu güvenli bir ortamda büyütmemiz gerektiğinin farkındaydık. Bunun için 1982’de evlendik.

Gözcü Kulesi ve Uyanış! a dergilerinden, değişmek istediğim konularda başarılı olmuş kişilerin öykülerini araştırdım. Onların yaşadıkları beni çok yüreklendirdi ve pes etmeden mücadele etme gücü verdi. Yehova’ya benden ümidini kesmemesi için yalvarıyordum. Sonunda Temmuz 1982’de Tony’yle birlikte Yehova’nın Şahidi olduk.

Yehova Tanrı’yla dost olmak hayatımı kurtardı. Ayrıca Yehova hayatımızın zor dönemlerinde bize hep yardım etti. Zorluklar karşısında O’na güvenmeyi öğrendik ve ailemize her zaman destek olduğunu hissettik (Mezmur 55:22).

Oğlumuzun ve kızımızın Yehova’yla dostluk geliştirmelerine yardım edebilmek büyük bir mutluluktu. Şimdi de torunlarımızın Tanrı hakkında bilgi alarak büyüdüğünü görmek bana sevinç veriyor.

Artık geleceği ya da ölümü düşünmekten uykularım kaçmıyor. Tony’le birlikte her hafta Yehova’nın Şahitlerinin bir cemaatini ziyaret ederek oradaki kardeşlerimizi güçlendirmeye çalışıyoruz. Onlarla birlikte insanlara şu iyi haberi anlatıyoruz: Tanrı’ya iman ederseniz siz de sonsuza dek yaşayabilirsiniz!