“Tanrı’nın isminin olup olmadığı ya da bir ismi varsa bunun ne olduğu konusunda fikir birliğine varmış değiliz” (Profesör David Cunningham, Theological Studies).

Yaratıcı şöyle diyor: “Ben Yehova’yım. İsmim budur” (İşaya 42:8). Yehova İbranice bir isimdir ve “O Olmasını Sağlar” anlamına gelir. (Kutsal Kitap Yeni Dünya Çevirisi, Ek 1’e bakın.)

Tanrı, ismini kullanmamızı ister. Kutsal Kitap şöyle der: “O’na adıyla yakarın. Halklara O’nun işlerini bildirin. İsminin yüceliğini duyurun” (İşaya 12:4).

Birçok peygamber Tanrı’nın ismini kullanmıştı. Örneğin Davut peygamber şöyle dedi: “Yehova’ya şükürler sunun, O’na adıyla yakarın, işlerini halklar arasında bildirin!” (1. Tarihler 16:8). İsa peygamber de Tanrı’nın ismini öğrencilerine öğretti ve bu konuda şöyle dedi: “Ben de Senin [Tanrı’nın] adını onlara bildirdim ve bildireceğim ki, bana duyduğun sevgi onlarda da olsun, ben de onlarla birlik içinde olayım” (Yuhanna 17:26).

İlahiyatçı Walter Lowrie şunları yazmıştı: “Tanrı’yı adıyla tanımayan biri, O’nu bir Kişi olarak gerçek anlamda tanımıyordur . . . . ayrıca Tanrı’nın kişiliği olmayan bir güç olduğunu düşünüyorsa, O’nu sevmesi de mümkün olamaz.”

Victor adında bir adam her hafta kiliseye gitmesine rağmen Tanrı’yı gerçekten tanıdığını düşünmüyordu. Şunları söylüyor: “Sonradan Yaratıcının isminin Yehova olduğunu öğrendim. . . . . Hakkında çok şey duyduğum biriyle sonunda tanışmış gibi oldum. Bu sayede O’nu gerçek bir Kişi olarak görmeye ve O’nunla dostluk geliştirmeye başladım.”

Yaratıcımız da Kendi ismini kullanan insanların yanında olur. Yehova, ‘ismini düşünenlere’ şunu vaat ediyor: “Bir adam kendisine hizmet eden oğluna nasıl şefkat gösterirse, Ben de onlara öyle şefkat göstereceğim” (Malaki 3:16, 17). Tanrı, Kendisine adıyla yakaranları yalnız bırakmaz. Kutsal Kitap şu güvenceyi verir: “Yehova’ya adıyla yakaran herkes kurtulacaktır” (Romalılar 10:13).