Guatemala’nın batısındaki dağlık bölgede bulunan Acul köyünde doğdum. Ailem Maya kökenli bir etnik grup olan İksillerden geliyor. Büyürken İspanyolcaya ek olarak kendi yerli dilimizi de öğrendim. Çocukluğumun ilk yıllarında Guatemala’daki iç savaşın en kanlı dönemlerinden biri yaşanıyordu. 36 yıl süren bu savaşta İksil halkından birçok insan öldü.

Bir gün yedi yaşındaki ağabeyim bulduğu bir el bombasıyla oynarken bomba aniden patladı. Bu kaza sonucunda görme yetimi kaybettim ve ne yazık ki ağabeyim yaşamını yitirdi. O zaman daha dört yaşındaydım. Bu olaydan sonra Guatemala şehrinde görme engellilere eğitim veren yatılı bir okulda kalmaya başladım; orada Braille alfabesini öğrendim. Bilmediğim bazı nedenlerden dolayı okul çalışanları benim diğer çocuklarla konuşmamı yasaklamıştı ve okuldaki çocuklar da beni dışlıyordu. Sürekli yalnızdım. Evde annemle birlikte geçireceğim iki aylık tatilin gelmesini iple çekerdim. O bana her zaman iyi ve şefkatli davranırdı. Ne yazık ki on yaşındayken annemi kaybettim. Bu dünyada beni seven tek kişinin annem olduğunu düşünüyordum ve onu kaybetmek beni altüst etmişti.

11 yaşına gelince doğduğum köye geri dönüp üvey ağabeyim ve ailesiyle yaşamaya başladım. Onlar fiziksel ihtiyaçlarımla ilgilenseler de, duygusal açıdan kimse bana yardım edemiyordu. Zaman zaman Tanrı’ya yakararak “Annem neden öldü? Ben neden kör oldum?” gibi sorular sorardım. İnsanlar bana Tanrı istediği için böyle acı olayların yaşandığını söylüyordu. Ben de Tanrı’nın duyarsız ve adaletsiz biri olduğu sonucuna vardım. İntihar etmememin tek nedeni bunu nasıl yapacağımı bilmiyor olmamdı.

Kör olduğum için fiziksel ve duygusal açıdan savunmasız durumdaydım. Birkaç kez cinsel tacize maruz kaldım. Bunları hiçbir zaman biriyle paylaşmadım, çünkü kimsenin beni umursayacağına inanmıyordum. İnsanlar benimle nadiren konuşurdu, ben de kimseyle sohbet etmezdim. Kendimi herkesten soyutlamıştım, çok mutsuzdum ve kimseye güvenmiyordum.

13 yaşındayken bir teneffüs sırasında Yehova’nın Şahidi olan bir çift yanıma geldi. Durumuma üzülen bir öğretmenim beni ziyaret etmelerini istemişti. Bu çift bana ölülerin diriltileceği ve körlerin bir gün yeniden göreceğiyle ilgili Kutsal Kitaptaki vaatleri anlattı (İşaya 35:5; Yuhanna 5:28, 29). Duyduklarım çok hoşuma gitse de onlarla sohbet etmek benim için zordu, çünkü konuşmaya alışık biri değildim. İçine kapanık biri olmama rağmen onlar Kutsal Kitabı öğretmek için büyük bir sevgi ve sabırla beni ziyaret etmeye devam ettiler. Üstelik bu çiftin yaşadığım köye ulaşabilmesi için dağları aşıp 10 kilometreden fazla yol yürümesi gerekiyordu.

Üvey ağabeyim onları temiz giyimli ama maddi imkânları kısıtlı insanlar olarak tarif etmişti. Buna rağmen bana küçük hediyeler getirirlerdi. Benimle gerçekten ilgilendiklerini hissediyordum. Böyle bir özveriyi sadece İsa’nın gerçek takipçileri gösterebilirdi.

Braille alfabesindeki yayınların yardımıyla Kutsal Kitabı incelemeye başladım. Öğrendiklerimi kavrasam da duygusal açıdan bazı şeyleri kabullenmek benim için zordu. Örneğin Tanrı’nın benimle gerçekten ilgilendiğine ve başkalarının da benimle ilgilenebileceğine inanmakta zorlanıyordum. Yehova’nın acılara geçici olarak neden izin verdiğini anlamıştım ama O’nu sevgi dolu bir Baba olarak görmem kolay olmadı.

Kutsal Kitaptan öğrendiklerim sayesinde zamanla bakış açım değişti. Örneğin Tanrı’nın acı çeken kişilere derin bir şefkat duyduğunu öğrendim. Kötü davranışlara maruz kalmış kullarıyla ilgili Tanrı şöyle der: “Halkımın ıstırabını gördüm . . . . çektikleri acıları çok iyi biliyorum” (Çıkış 3:7). Tanrı’yı gerçekten sevgi dolu niteliklere sahip Biri olarak görmeye başladığımda hayatımı O’na adamaya karar verdim. Ve 1998 yılında Yehova’nın Şahidi oldum.

Şahit olduktan yaklaşık bir yıl sonra Escuintla şehrinin yakınında görme engelliler için düzenlenen bir kursa katıldım. Oradaki cemaatin bir gözetmeni yaşadığım yerden ibadetlere giderken karşılaştığım zorlukları fark etti. Tıpkı Kutsal Kitabı incelemek için evime gelen Şahit çiftin yaptığı gibi benim de en yakın İbadet Salonuna gidebilmem için dağları aşmam gerekiyordu. Bu yolculuğu yapmam çok zordu. Bu gözetmen Escuintla’da beni evlerine almaya ve ibadetlere katılmama yardım etmeye istekli olan bir aile buldu. Onlar bugün hâlâ ailelerinden biriymişim gibi benimle ilgileniyor.

Cemaatimdeki kardeşlerin içten sevgisini hissettiğim daha birçok olay anlatabilirim. Tüm bu tecrübeler beni İsa’nın gerçek takipçileri arasında olduğuma ikna etti (Yuhanna 13:34, 35).

Artık kendimi değersiz ve ümitsiz hissetmiyorum. Şimdi hayatımın gerçek bir amacı var. Yehova’nın Şahidi olarak tamgün hizmet ediyorum, yani vaktimin çoğunu Kutsal Kitaba dayalı eğitim işine ayırıyorum. Böylece engelime değil, Kutsal Kitaptaki değerli hakikatleri başkalarına öğretmeye odaklanıyorum. Ayrıca bir gözetmen olarak hizmet etme ve yerel cemaatlerde Kutsal Kitaba dayalı konuşmalar yapma ayrıcalığına sahibim. Hatta binlerce insanın katıldığı bölge ibadetlerinde bile konuşma yapabiliyorum.

2010’da El Salvador’da yapılan Vaizlik Eğitim Kursu’ndan (şimdiki adı Krallık Müjdecileri Kursu) mezun oldum. Bu kurs, cemaatteki sorumluluklarımı yerine getirmek konusunda beni eğitti. Bu eğitim sayesinde, Yehova Tanrı’nın bana çok değer verdiğini ve beni sevdiğini hissettim. O gerçekten de her tür insanı Kendisine hizmet etmeye yeterli hale getirebilir.

İsa peygamber “Vermek almaktan daha büyük mutluluktur” demişti (Elçiler 20:35). Bugün ben de bu mutluluğu tadıyorum. Önceden hayal bile edemeyeceğim bir şeyi yapıyorum: Artık başkalarına yardım edebiliyorum.