บท 49

ราชินีชั่วถูกลงโทษ

ราชินีชั่วถูกลงโทษ

จาก​หน้าต่าง​วัง​ใน​เมือง​ยิสเรเอล กษัตริย์​อาหับ​มอง​เห็น​สวน​องุ่น​ของ​นาโบท อาหับ​อยาก​ได้​สวน​องุ่น​นี้​และ​พยายาม​ขอ​ซื้อ​จาก​จาก​นาโบท แต่​นาโบท​ไม่​ยอม​ขาย​เพราะ​ที่​ดิน​นั้น​เป็น​มรดก​ของ​บรรพบุรุษ ถ้า​ขาย​ก็​ผิด​กฎหมาย​ของ​พระเจ้า อาหับ​เห็น​ด้วย​ไหม​ที่​นาโบท​ทำ​ตาม​กฎหมาย​ของ​พระเจ้า? ไม่​เลย อาหับ​โกรธ​มาก เขา​เศร้า​เสียใจ​จน​ไม่​ยอม​ออก​จาก​ห้อง​นอน​และ​ไม่​กิน​อะไร​เลย

ราชินี​เยเซเบล​ภรรยา​ของ​อาหับ​พูด​กับ​เขา​ว่า ‘ท่าน​เป็น​ถึง​กษัตริย์​ของ​อิสราเอล อยาก​ได้​อะไร​ก็​ต้อง​ได้​สิ ฉัน​จะ​เอา​สวน​องุ่น​นั้น​มา​ให้​เอง’ แล้ว​เธอ​ก็​เขียน​จดหมาย​ถึง​พวก​ผู้​นำ​เมือง​ยิสเรเอล สั่ง​ให้​พวก​เขา​ใส่​ร้าย​นาโบท​ว่า​แช่ง​ด่า​พระเจ้า​และ​เอา​หิน​ขว้าง​ให้​ตาย พวก​ผู้​นำ​ก็​ทำ​ตาม​ที่​เยเซเบล​สั่ง แล้ว​เยเซเบล​ก็​ไป​บอก​อาหับ​ว่า ‘นาโบท​ตาย​แล้ว สวน​องุ่น​เป็น​ของ​ท่าน​แล้ว’

นาโบท​ไม่​ใช่​คน​ดี​เพียง​คน​เดียว​ที่​ถูก​เยเซเบล​ฆ่า เธอ​ฆ่า​คน​ที่​รัก​พระ​ยะโฮวา​มาก​มาย เธอ​กราบ​ไหว้​รูป​เคารพ​และ​ทำ​เรื่อง​ชั่ว​ร้าย​อีก​หลาย​อย่าง พระ​ยะโฮวา​เห็น​ทุก​อย่าง​ที่​เยเซเบล​ทำ พระองค์​จะ​ลง​โทษ​เธอ​อย่าง​ไร?

หลัง​จาก​อาหับ​ตาย เยโฮรัม​ลูก​ชาย​ของ​เขา​ก็​ขึ้น​เป็น​กษัตริย์ พระ​ยะโฮวา​ส่ง​ชาย​คน​หนึ่ง​ชื่อ​เยฮู​มา​ลง​โทษ​เยเซเบล​และ​ครอบครัว

เยฮู​ขับ​รถ​ม้า​ไป​เมือง​ยิสเรเอล​ที่​เยเซเบล​อยู่ กษัตริย์​เยโฮรัม​ก็​ขับ​รถ​ม้า​มา​หา​เยฮู​และ​ถาม​ว่า ‘คุณ​มา​ดี​ใช่​ไหม?’ เยฮู​ตอบ​ว่า ‘จะ​มา​ดี​ได้​ยัง​ไง​ใน​เมื่อ​เยเซเบล​แม่​ของ​ท่าน​ยัง​ทำ​แต่​เรื่อง​ชั่ว ๆ’ เยโฮรัม​พยายาม​เลี้ยว​รถ​หนี แต่​เยฮู​ยิง​ธนู​ถูก​เยโฮรัม​ตาย

แล้ว​เยฮู​ก็​ไป​ที่​วัง​ของ​เยเซเบล เมื่อ​เยเซเบล​ได้​ยิน​ว่า​เยฮู​กำลัง​มา เธอ​ก็​แต่ง​หน้า​ทำ​ผม รอ​อยู่​ที่​หน้าต่าง​ห้อง​ชั้น​บน พอ​เยฮู​มา​ถึง เธอ​ก็​พูด​หยาบคาย​กับ​เขา เยฮู​ตะโกน​บอก​คน​รับใช้​ที่​ยืน​อยู่​ข้าง ๆ เยเซเบล​ว่า “จับ​เธอ​โยน​ลง​มา!” พวก​เขา​ก็​จับ​เยเซเบล​โยน​ลง​ไป​ทาง​หน้าต่าง เธอ​ก็​ตก​ลง​มา​ตาย

หลัง​จาก​นั้น เยฮู​ก็​ฆ่า​ลูก​ชาย 70 คน​ของ​อาหับ​แล้ว​กวาด​ล้าง​การ​นมัสการ​พระ​บาอัล​จน​หมด เรื่อง​นี้​สอน​เรา​ว่า​พระ​ยะโฮวา​รู้​ทุก​อย่าง​และ​เมื่อ​ถึง​เวลา​พระองค์​จะ​ลง​โทษ​ทุก​คน​ที่​ทำ​ชั่ว

“มรดก​ที่​ได้​มา​ด้วย​ความ​โลภ จะ​ไม่​เป็น​ผล​ดี​ใน​บั้น​ปลาย”—สุภาษิต 20:21