โยบ 30:1-31
30 “ตอนนี้คนที่อายุน้อยกว่าผมกลับหัวเราะเยาะผม+ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนผมไม่ยอมให้พ่อของพวกเขาอยู่กับหมาเฝ้าแกะของผมด้วยซ้ำ
2 แล้วพวกเขาจะมีประโยชน์อะไรกับผม?เรี่ยวแรงพวกเขาก็ไม่มี
3 พวกเขาหมดแรงเพราะอดอยากขาดแคลนพวกเขากินดินแห้งบนแผ่นดินที่ถูกทำลายและถูกทิ้งร้าง
4 พวกเขาเก็บใบไม้ใบหญ้า*มากินและเก็บรากไม้ในป่าที่ไม่มีประโยชน์มาเป็นอาหาร
5 พวกเขาถูกขับไล่ออกจากชุมชน+ผู้คนตะโกนไล่พวกเขาเหมือนเป็นขโมย
6 พวกเขาอาศัยอยู่ตามหุบเขาในโพรงใต้ดินและในซอกหิน
7 พวกเขาร้องออกมาจากพุ่มไม้และเบียดกันอยู่ในดงต้นตำแย
8 พวกเขาถูกผลักไส*ออกไปจากแผ่นดินเพราะเป็นลูกของคนโง่และคนชั้นต่ำ
9 แต่ตอนนี้พวกเขากลับมาร้องเพลงเยาะเย้ยผม+และดูถูกเหยียดหยามผม+
10 พวกเขาเกลียดผมและไม่ยอมเข้าใกล้+แถมยังกล้าถ่มน้ำลายใส่หน้าผม+
11 เพราะพระเจ้าทำให้ผมหมดทางสู้*และตกต่ำพวกเขาจึงทำอะไรโดยไม่เกรงใจผมเลย
12 พวกเขาลุกฮือขึ้นมาทางขวาของผมพวกเขาปล่อยให้ผมหนีแล้วก็ตั้งสิ่งกีดขวางที่เป็นอันตรายไว้ตามทาง
13 พวกเขาทำลายทางที่ผมเดินทำให้ผมลำบากยิ่งกว่าเดิม+และไม่มีใครหยุดพวกเขาได้*
14 พวกเขาเข้ามาเหมือนผ่านช่องกว้างในกำแพงพวกเขาโจมตีผมตอนที่ผมกำลังแย่
15 ผมหวาดกลัวเหลือเกินศักดิ์ศรีของผมสาบสูญไปเหมือนลมและความหวังที่ผมจะรอดก็สูญสลายไปเหมือนเมฆ
16 ชีวิตผมเหลือน้อยเต็มทีแล้ว+ทุกวันมีแต่ความทุกข์ทรมาน+
17 ตอนกลางคืนผมปวดไปถึงกระดูก*+ผมเจ็บปวดอยู่ไม่หาย+
18 เสื้อผ้า*ของผมถูกกระชากออก*คอเสื้อรัดแน่นจนผมหายใจไม่ออก
19 พระเจ้าเหวี่ยงผมลงในโคลนผมกลายเป็นแค่ฝุ่นและขี้เถ้า
20 ผมร้องให้พระองค์ช่วย แต่พระองค์ไม่ตอบ+ผมลุกขึ้นยืน แต่พระองค์มองดูเฉย ๆ
21 พระองค์หันมาเล่นงานผมอย่างหนัก+พระองค์ทำร้ายผมไม่ยั้งมือ
22 พระองค์ให้ลมหอบผมขึ้นไปแล้วก็เหวี่ยงผมไปมาในพายุ
23 เพราะผมรู้ว่าพระองค์จะฆ่าผมให้ตายและส่งผมไปยังที่ที่ทุกคนต้องไป
24 คงไม่มีใครตีคนบอบช้ำให้ตาย+ตอนที่เขาร้องขอความช่วยเหลือในยามยากลำบาก
25 ผมเคยร้องไห้เมื่อเห็นคนตกทุกข์ได้ยากไม่ใช่หรือ?
ผมเคยโศกเศร้าเมื่อเห็นคนยากจนไม่ใช่หรือ?+
26 ผมหวังว่าจะได้อะไรดี ๆ แต่กลับเจอเรื่องร้าย ๆผมหวังจะเห็นแสงสว่าง แต่กลับมีความมืด
27 จิตใจของผมไม่เคยสงบความทุกข์ก็ประดังเข้ามา
28 ผมเดินไปมาหน้าตาโศกเศร้า+ ไม่เห็นแสงแดด
ผมลุกขึ้นท่ามกลางฝูงชนและร้องให้คนช่วย
29 ผมกลายเป็นพี่น้องกับหมาในและเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ+
30 ผิวหนังของผมดำคล้ำและหลุดลอก+กระดูกก็ร้อนแทบลุกเป็นไฟ*
31 พิณของผมมีไว้เล่นเพลงเศร้าเท่านั้นและเสียงปี่ของผมคลอไปกับเสียงร้องไห้
เชิงอรรถ
^ หรือ “ต้นชะคราม”
^ แปลตรงตัวว่า “ถูกเฆี่ยน”
^ แปลตรงตัวว่า “ทำให้สายธนูของผมหย่อน”
^ หรืออาจแปลได้ว่า “ไม่มีใครช่วยพวกเขา”
^ แปลตรงตัวว่า “กระดูกผมถูกเจาะ”
^ อาจหมายถึงผิวหนังของเขา
^ หรืออาจแปลได้ว่า “ความเจ็บป่วยร้ายแรงทำให้ผมเสียโฉม”
^ หรืออาจแปลได้ว่า “ร้อนเพราะเป็นไข้”
