โยบ 7:1-21
7 “ชีวิตคนบนโลกนี้มีแต่งานหนักและเป็นเหมือนกรรมกรไม่ใช่หรือ?+
2 เป็นเหมือนทาสที่อยากพักใต้ร่มเงาและเป็นเหมือนคนงานที่รอรับค่าจ้าง+
3 ผมมีชีวิตที่ไร้ค่ามาหลายเดือนและทุกข์ทรมานมาหลายคืนแล้ว+
4 ตอนนอนผมคิดว่า ‘เมื่อไรจะถึงเวลาตื่น?’+
แต่กลางคืนก็ยาวนาน ผมจึงนอนพลิกไปพลิกมาจนถึงเช้า
5 เนื้อตัวผมเต็มไปด้วยหนอนและคราบสกปรกเกรอะกรัง+ผิวหนังมีแต่สะเก็ดแผลและหนอง+
6 ชีวิตผมผ่านไปเร็วกว่ากระสวยทอผ้าที่พุ่งไปมา+และถึงจุดจบอย่างสิ้นหวัง+
7 ขอพระองค์อย่าลืมว่าชีวิตผมเป็นเหมือนสายลม+ผมจะไม่มีความสุข*อีกแล้ว
8 คนที่เห็นผมตอนนี้ก็จะไม่ได้เห็นผมอีกพระองค์จะมองหาผม แต่ผมไม่อยู่แล้ว+
9 เมฆสลายตัวแล้วก็หายไปคนที่ลงไปในหลุมศพ* ก็จะไม่กลับมาเหมือนกัน+
10 เขาจะไม่กลับมาที่บ้านอีกคนในบ้านเขาก็จะลืมเขา+
11 ฉะนั้น ผมจะไม่นิ่งเงียบ
ผมจะพูดด้วยความปวดร้าวใจผมจะคร่ำครวญด้วยความทุกข์ระทม+
12 ผมเป็นทะเลหรือสัตว์ทะเลตัวใหญ่ที่พระองค์ต้องมาเฝ้าผมไว้หรือ?
13 เมื่อผมบอกว่า ‘เก้าอี้นอนจะช่วยให้ผมคลายเศร้าและเตียงจะช่วยให้ผมคลายทุกข์’
14 พระองค์ก็ใช้ความฝันมาทำให้ผมกลัวและใช้นิมิตทำให้ผมหวาดผวา
15 จนผมอยากจะกลั้นใจตายดีกว่ามีชีวิตอยู่ในร่างกายนี้+
16 ผมเกลียดชีวิตของผม+ ผมไม่อยากอยู่ต่อไปอีกแล้ว
ทิ้งผมไว้คนเดียวเถอะ เพราะชีวิตผมไม่ต่างอะไรกับลมหายใจเฮือกหนึ่ง+
17 มนุษย์เป็นใครกันที่พระเจ้าต้องมาห่วงใยและสนใจ?+
18 ทำไมพระองค์คอยสอดส่องดูมนุษย์ทุกเช้าและทดสอบเขาอยู่เรื่อย ๆ?+
19 พระองค์จะหันหน้าไปจากผมและทิ้งผมไว้ตามลำพังสักอึดใจหนึ่งไม่ได้หรือ?+
20 ถ้าผมได้ทำบาป สิ่งที่ผมทำจะสร้างความเดือดร้อนให้กับพระองค์ผู้เฝ้าดูมนุษย์+ได้หรือ?
ทำไมพระองค์พุ่งเป้ามาที่ผม?
ผมเป็นภาระของพระองค์หรือ?
21 ทำไมพระองค์จะให้อภัยความผิดและยกโทษให้ผมไม่ได้?
เพราะอีกไม่นานผมก็จะตายกลับกลายเป็นดินแล้ว+พระองค์จะมองหาผม แต่ผมไม่อยู่แล้ว”
