Зәбур 141:1—10
Давытның җыры.
141 И Йәһвә, сиңа ялварам мин.+
Миңа ярдәм итәргә ашык.+
Ялынган чагымда миңа колак сал.+
2 Догам — синең алдыңда әзерләнгән+ фимиам+ күк,Күтәрелгән кулларым кичке икмәк бүләге күк булсын.+
3 И Йәһвә, авызыма — сакчы,Иреннәрем ишеге янына каравылчы куй.+
4 Явызлар белән кабахәт эшләрдә катнашмас өчен,+Күңелемә бернинди дә яман нәрсәгә авышырга бирмә.
Аларның затлы ашамлыгыннан беркайчан да сыйланмам.
5 Тәкъва кеше миңа сукса, бу тугры мәхәббәт күрсәтү булыр иде,+Мине шелтәләсә, бу — башыма сөртелгән май күк булыр иде,+Башым аны һичкайчан кире какмас иде.+
Бәла күргән чакларында да дога кылып торырмын.
6 Халык хөкемчеләре текә кыядан бәреп төшерелсә дә,Күңелгә май булып яткан сүзләремә халык игътибар итәр.
7 Җирне сукалаганда балчык ярылып таралган кебек,Безнең сөякләребез дә Кабер* авызы янында таралып ята.
8 Әмма минем күз карашым, и Аллаһы Тәгалә Йәһвә, сиңа төбәлгән.+
Синдә мин сыеныч таптым.
Гомеремнән мәхрүм итмә.
9 Алдыма куелган капкын авызыннан,Явызлык кылучыларның тозагыннан сакла мине.
10 Явызларның һәммәсе үз ятьмәләренә эләгер,+Мин исә исән-имин генә үтеп китәрмен.
