МОШУ «ахирқи күнләрдә», турмушимизда бәк көп қийинчилиқлар пәйда болуватқачқа, бизгә һазир илгирикидинму бәкирәк сәвир-тақәтлик болуш зөрүр (Тимотийға 2-хәт 3:1—5). Әтрапимиздики көп адәмләрниң сәвир-тақити йоқ. Улар шәхсийәтчи, талаш-тартишқа амрақ, өзини туталмайдиған кишиләр. Биз өзүмиздин мундақ соришимиз лазим: «Мән әтрапимдикиләргә охшаш сәвир-тақәтсиз болуп кетиватимәнму? Һәқиқий сәвирчанлиқ немини билдүриду? Сәвирчан киши болуш үчүн немә қилалаймән?»

Муқәддәс китапта тилға елинған «сәвир-тақәт» немини билдүриду? Бу хисләт пәқәт амалсизлиқ ичидә бәрдашлиқ беришни билдүрмәйду. Әксичә, сәвирчан киши вәзийәтниң яхши тәрәпкә өзгиришигә үмүт бағлап, бәрдашлиқ бериду. Шундақ адәм пәқәт өзинила ойлимай, башқиларниң, һәтта уни териктүридиған яки начар муамилә қилидиған адәмләрниңму, һис-туйғулири һәққидә ойлайду. Сәвирчан киши шу адәмләр билән болған мунасивити яхшилиниду дәп үмүт қилиду. Муқәддәс китап меһир-муһәббәткә толған киши сәвирчанлиқ көрситиду дәйду a (Изаһәткә қараң.) (Коринтлиқларға 1-хәт 13:4). Сәвир-тақәт — муқәддәс роһниң мевисидур (Галатилиқларға 5:22, 23). Шуңа, һәқиқий сәвирчанлиқни йетилдүрүш үчүн немә қилишимиз керәк?

Сәвирчан болушимиз үчүн Йәһвадин муқәддәс роһ сорап, дуа қилишимиз керәк. Худа муқәддәс роһни Униңға тайинидиған адәмләргә бериду (Луқа 11:13). Бу роһниң күч-қудрити бәк зор, бирақ биз дуалиримизға мувапиқ һәрикәт қилишимиз керәк (Зәбур 86:10, 11). Бу биз һәр күни барчә күчимиз билән сәвир-тақәт көрситишимиз вә уни өз миҗәз-хулқимизға қилип сиңдүрүшимиз лазим дегәнликтур. Бирақ бәзидә бу асан әмәс. Ундақта бизгә немә ярдәм берәләйду?

Әйсаниң мукәммәл үлгиси һәққидә көпирәк үгинип, униң иш-һәрикәтлирини үлгә қилишимиз керәк. Әлчи Паул сәвир-тақәтни өз ичигә алидиған йеңи шәхс һәққидә ейтқанда, бизни: «Мәсиһниң хатирҗәмлиги қәлблириңларда һөкүм сүрсун»,— дәп үндигән (Колосилиқларға 3:10, 12, 15). Тинч-аманлиқниң қәлбимизни башқуруши үчүн, биз Әйсани үлгә қилип, вақти-саати кәлгәндә Худаниң чоқум барлиқ қийинчилиқлиримизни һәл қилидиғанлиғиға чин қәлбимиздин ишинишимиз керәк. Әгәр биз Худаға ишәнч бағлисақ, мәйли қандақ вәзийәттә болсун, сәвирчанлиқ көрситәләймиз (Йоһан 14:27; 16:33).

Һәммимиз тақәтсизлик билән йеңи дунияни күтимиз, Йәһваму униң тезирақ келишини халайду. Амма биз Йәһваниң бизгә қанчилик сәвир-тақәт көрсәткәнлиги һәққидә мулаһизә қилсақ, бизму сәвир-тақәтлик болушни үгинимиз. Муқәддәс китапта: «Бәзи кишиләргә кечиктүрүлүватқандәк туюлсиму, Йәһва бәргән вәдисини әмәлгә ашурушни кечиктүрмәйду, лекин силәргә сәвирлик қилмақта, чүнки У һечкимниң һалак болушини халимайду, амма һәммисиниң товва қилишини халайду»,— дәп йезилған (Петрусниң 2-хети 3:9). Шуңа, Йәһваниң бизгә көрсәткән сәвир-тақити һәққидә мулаһизә қилғанда, биз һәм башқиларға техиму сәвирчан болимиз (Римлиқларға 2:4). Қандақ вәзийәтләрдә сәвирчан болушимиз керәк?

Һәр күни сәвирчанлиқни тәләп қилидиған нурғун вәзийәтләргә дуч келимиз. Мәсилән, сиз биригә муһим бир нәрсини ейтмақчи болдиңиз дәйли, бирақ сиз сәвирчан болуп, башқилар сөзини түгәткичә сөзини бөлмәй аңлишиңиз керәк (Яқуп 1:19). Бири сиз яқтурмайдиған ишни қилса, униң билән течлиқни сақлаш үчүн сәвирчанлиқ көрситишимиз лазим. Биз башқиларниң камчилиғини көргәндә, сәвир-тақәтни жүтүрүшниң орниға, Йәһва вә Әйсаниң бизниң камчилиқлиримизға қандақ көзқарашта екәнлигини әстә сақлайли. Йәһва вә Әйса ушшақ-чүшшәк хаталиқлиримизға һәддидин зиядә диққәт бөлмәйду. Улар яхши тәрәплиримизгә диққәт қилиду вә сәвирчанлиқ билән пишип йетилишимизгә вақит бериду (Тимотийға 1-хәт 1:16; Петрусниң 1-хети 3:12).

Биз йәнә башқилар ейтқан сөзүмиз яки қилған ишимизниң хата екәнлигини көрситип бәрсә, сәвирчан болушимиз керәк. Бәлким, биз дәрһал хапа болуп, өзүмизни ақлашқа һәрикәт қилишимиз мүмкин. Лекин Муқәддәс китапта мундақ мәслиһәт йезилған: «Сәвир-тақәтлик роһ тәкәббур роһтин әвзәлдур. Роһуңда хапа болушқа алдирима, чүнки хапилиқ ахмақларниң бағрида қонуп ятиду» (Вәз 7:8, 9). Бири бизни һеч асассиз әйиплисә, биз сәвирчан болуп, дәрһал җавап беришкә алдиримай, ойлинишимиз керәк. Әйсани башқилар ялғандин әйиплигәндә, у дәл шундақ һәрикәт қилған (Мәтта 11:19).

Ата-анилар балилириниң көзқаришини түзитишигә яки яман арзу-һәвәсләрдин жирақ турушиға ярдәм бәргәндә, алаһидә сәвирчан болуши керәк. Европидики Бәйтәлдә хизмәт қилидиған Маттиасниң мисалини көрүп чиқайли. У өсмүр чеғида, савақдашлири уни етиқади үчүн заңлиқ қилған. Дәсләптә ата-анисиниң мәктәптә болған ишлардин хәвири болмиған. Лекин кейинирәк улар Маттиасниң һәқиқәткә гуман қилишқа башлиғанлиғини байқиған. Маттиасниң дадиси Гиллисниң ейтишичә, аяли иккиси оғлиға ярдәм бериш үчүн бәкму сәвирчан болуши керәк еди. Маттиас улардин: «Худа дегән ким? Муқәддәс китап Худаниң Сөзи болмисичу? Худаниң биздин уни яки буни қилишимизни тәләп қилидиғанлиғини қандақ биләләймиз?»— дәп сориған. У дадисиға йәнә мундақ соал қойған: «Әгәр мениң һис-туйғулирим вә ишәнчим силәрниңки билән охшаш болмиса, немә үчүн әйиплинишим керәк?»

Гиллис мундақ дәйду: «Бәзидә оғлум аччиқлинип соал қоятти, лекин маңа яки аялимға әмәс, һәқиқәткә  аччиқланған еди. Сәвәви униң ойичә, һәқиқәт униң һаятини қийинлаштурған». Гиллис балисиға қандақ ярдәм бәргән? У оғли билән олтирип һәр қетим параңлашқанда нәччә саатлап вақтини сәрип қилған. Көпинчә вақитларда Гиллис теч олтирип, оғлиниң сөзини диққәт билән тиңшап, арилап-арилап соалларни қоюп, һис-туйғулирини вә көзқаришини яхширақ чүшинишкә тиришқан. Бәзидә Гиллис оғлиға бирнәрсини чүшәндүргәндин кейин, униң ойлинишиға вақит берип, бир-икки күндин кейин улар йәнә мошу һәққидә параңлашқан. Йәнә бәзи чағларда оғли соал қойғанда, Гиллисқиму униң сөзлири һәққидә бирнәччә күн ойлинишқа тоғра кәлгән. Мошундақ дайим сөһбәтлишишниң арқисида, Маттиас аста-аста Әйсаниң төләм қурбанлиғи, Йәһваниң һөкүмранлиқ һоқуқи вә Униң инсанларға көрсәткән меһир-муһәббити һәққидә үгәнгән һәқиқәтләрни чүшинишкә вә қобул қилишқа башлиди. Гиллис мундақ дәйду: «Маттиасниң жүригидә Йәһваға болған меһир-муһәббәтниң йилтиз тартиши үчүн бираз вақит кәтти. Аялим иккимиз наһайити хошал, чүнки оғлумизға ярдәм бериш үчүн сәвирчанлиқ билән чиқарған күчимизгә яриша мевисини көрдуқ.

Гиллис билән аяли оғлиға сәвир-тақәт билән ярдәм бәргәндә, пүтүнләй Йәһваға таянған. Гиллис: «Мән Маттиасқа дайим аписи иккимиз уни бәкму сөйгәчкә, һәрдайим Йәһваға униң һәқиқәтни чүшинишигә ярдәм беришини тиләп қизғин дуа қилимиз дәп ейтаттим»,— дәйду. Маттиасниң ата-аниси сәвирчан болуп, бәл қоювәтмәй оғлиға ярдәм бәргинигә бәкму хошал!

Узун вақит кесәлгә гириптар болған туққинимиз яки достумизниң күтүнүшигә ярдәм бәргәндиму, сәвир-тақәтлик болушимиз керәк. Европида яшайдиған Элленниң мисалини көрүп чиқайли b (Изаһәткә қараң.).

Тәхминән 8 жил бурун, йолдишиниң мейә қан томури икки қетим йерилип (инсульт), мейиси қаттиқ зәхимләнгән. Шуңа у хошаллиқ, қайғу вә ич ағритишни һис қилалмайдиған болуп қалған. Бу Эллен үчүн еғир синақ болған еди. У мундақ дәйду: «Мән сәвир-тақәтлик болушум вә көп дуа қилишим керәк еди. Маңа Филипиликләргә 4:13 тәсәлли бериду, бу айәтни бәкму яхши көримән. У йәрдә маңа күч бәргүчигә тайинип, һәрқандақ ишни қилалайдиғанлиғим ейтилған». Эллен Йәһваниң күчи вә қоллап-қувәтлиши билән сәвирчан болуп, қийинчилиқларға бәрдашлиқ бериватиду (Зәбур 62:5, 6).

Йәһва Худа — сәвир-тақәтниң әң яхши үлгисидур (Петрусниң 2-хети 3:15). Муқәддәс китаптин Йәһваниң бәкму сәвирчан екәнлигини көрүвелишқа болиду (Нәһәмия 9:30; Йәшая 30:18). Ибраһим Йәһвадин Содомни вәйран қилиш қарари һәққидә қайта-қайта сориғанда, Униң қандақ инкас қайтурғанлиғи есиңиздиму? Йәһва Ибраһимниң сөзини бөлмигән. У Ибраһимниң һәрбир соали вә ғәм-әндишисини сәвир-тақәт билән тиңшиған еди. Кейин Йәһва Ибраһимниң ғәм-әндишилирини чүшәнгәнлигини көрситип, Содомда пәқәт он һәққаний киши тепилса, шәһәрни вәйран қилмаслиққа вәдә қилған (Яритилиш 18:22—33). Йәһва һәргизму бир ишларға артуқчә чечилмайду, әксичә һәрдайим сәвирчанлиқ билән тиңшайду!

Сәвир-тақәт — йеңи шәхсниң муһим бир қисми болуп, һәммә етиқатчилар уни өзигә сиңдүрүши керәк. Биз һәқиқий сәвир-тақәтни йетилдүрүш үчүн бар күчимизни чиқарсақ, асмандики көйүмчан вә сәвирчан Атимиз Йәһваға шан-шәрәп кәлтүрүмиз. Шундақла биз өз етиқади вә сәвирчанлиғи билән Худаниң вәдисигә еришидиғанларни үлгә қилидиғанлардин болимиз (Ибранийларға 6:10—12).