ИНСАНЛАР яритилиштин узун заманлар илгири, Худа пәриштиләр дәп аталған нурғун көзгә көрүнмәйдиған роһий мәхлуқатларни яратқан. Ерәм бағда Шәйтан Иблис дәп тонулған исиянчи пәриштә һелигәрлик билән Һава анини Худа йейишни чәклигән дәрәқниң мевисидин йейишкә қизиқтурған еди.

Шәйтан қаримаққа илан сөзләватқандәк қилип сөзләп, Худа яхши нәрсиләрни Һава ана вә униң еридин жирақ тутиватиду, дегәнни йошурун көрсәткән еди. Шу пәриштә, әгәр Һава ана вә униң ери чәкләнгән мевини йесә, уларниң өлмәйдиғанлиғини ейтқан. Шундақ қилип Шәйтан, Алла өз бәндилиригә ялған сөзләйду дәп төһмәт қилған еди. Ялғанчи Шәйтан, Худаға бойсунмаслиқни худди парлақ мәрипәткә вә әркинликкә йетәкләйдиғандәк қилип көрсәткән. Бирақ буниң һәммиси бир ялғанчилиқ, у йәр йүзидә сөзләнгән тунҗа ялған гәптур. Мошу вақиә әмәлиятта Худаниң һөкүмранлиқ һоқуқи билән мунасивәтлик болған. Мундақ қилип ейтқанда, «Растинла Худаниң һөкүмранлиқ қилиш һоқуқи барму-йоқму? Худа бәндилириниң мәнпәити үчүн өз һөкүмранлиғини тоғра жүргүзәмду?» дегән соаллар оттуриға чиққан еди.

Һава ана Шәйтанниң ялған гепигә ишәнди. У шу мевини йейишигә тәшна болушқа башлап, ахирида мевидин елип йеди. Һәмдә у мевидин өз еригә бәрди, ери һәм мевини йеди. Шуниң билән, улар гунакар болди. Қаримаққа у аддийла һәрикәт болсиму, әмәлиятта у бир қаршилиқни ипадилигән. Худаниң буйруғиға қәстән итаәтсизлик қилишни таллап, Адәм ата билән Һава ана уларға һәммә нәрсини, һәтта мукәммәл һаятлиқни бәргән Яратқучисиниң һөкүмранлиғини рәт қилған еди.

Худа исиянчилар билән һесаплишип, уларни җазаға һөкүм қилди вә Шәйтанға вәкил қилинған иланни һалак қилғучи нәсилниң, йәни Қутқазғучи ниҗаткарниң, келидиғанлиғини вәдә қилди. Алла, Адәм ата билән Һава аниға берилгән өлүм җазасини бир мәзгил кечиктүрүп, уларниң техи туғулмиған пәрзәнтлири үчүн рәһимдиллик көрсәтти. Шу пәрзәнтләр үчүн әнди бир үмүт пәйда болди, чүнки Алла Ерәм бағдики исиянниң нәтиҗисидә мәйданға кәлгән паҗиәлик ақивәтләрни йоқ қилғучи бирини әвәтмәкчи болған еди. Кәлгүсидә әвәтилидиған Қутқазғучи ниҗаткар ким? Вә у арқилиқ Худаниң мәхсәтлири қандақ әмәлгә ашурулиду? дегәнләр Муқәддәс китапниң йезип хатирилинишигә әгишип аста-аста ашкариланған еди.

Пәрвәрдигар, Адәм ата билән Һава анини җәннәттин қоғлап чиқарди. Шуниң билән Ерәм бағниң сиртида, улар җан сақлаш үчүн қан-тәр төкүп, йәргә җапалиқ ишләшкә мәҗбур болди. Һава ана һамилдар болуп, Адәм ата билән Һава аниниң тунҗа оғли Қабил туғулди. Улар йәнә Һабил вә Сет қатарлиқ башқа оғул вә қиз пәрзәнтләрни көрди. Сет болса Нуһ пәйғәмбәрниң әҗдади болған еди.

Яритилиш 3-5-бап; Вәһий 12:9ға асасланған.