Зәбур 32:1—11
Давутниң мулаһизиси.
32 Кимниң қилмиши кәчүрүлсә вә кимниң гунайи
Йепилса, шу киши бәхитликтур!
2 Йәһва Пәрвәрдигар әйиплимигән вә роһида
Қувлуқ йоқ, мана, шу киши бәхитлик!
3 Мән сүкүт сақлиғинимда, күндә товлишимдин
Устиханлирим пүтүнләй қуруп кәтти,
4 Чүнки кечә-күндүз Сениң қолуң үстүмдин
Көтириклик еди. Яз аптивидә соғулғандәк,
Һаятий ширнилирим қалмиди. (Селаһ)
5 Ахири мән Саңа гунайимни ечип, әйивимни
Йошурмидим. Мән: «Йәһваниң алдида
Барчә қилмишлиримни ейтип берәй»,— дәп,
Җүръәтләндим. Шуниң билән Сән мениңдин
Гунайимниң әйивини еливәттиң. (Селаһ)
6 Шуңлашқа Сени тепишқа вақит яр бәргәндә,
Һәрқандақ вапа киши Сени издәп ялвуриду.
Шу чағда зор суларниң еқими
Уларни елип кәтмәйду.
7 Сән — мениң Чедирим, мени бесимдин
Сақлайсән, мени ниҗат хошаллиқлири
Билән чөрәдәп қоршайсән: (Селаһ)
8 «Саңа әқил-идрәк беримән вә тоғра йолни
Көрситимән. Мәслиһәт берип, байқаймән.
9 Ат вә әқли йоқ хечирға охшима, уларниң
Қилиғини еғиздуруқ яки қамча билән
Тизгинләш керәк, шунда өзәңгә ишлитәләйсән».
10 Яман кишиниң дәрди нурғун, Йәһваға таянған
кишини вапа меһир-муһәббәт қоршайду.
11 Һәққанийлар, Йәһва Тәңридә шатлиниңлар,
Диянәтлик қәлб егилири тәнтәнә қилиңлар!
