Зәбур 43:1—5
43 Тәңрим, мениң Сотчим болғина, яман хәлиқ билән
Ишқа чүшкинә! Мени қув-һелигәр адәмдин
Һәм беқанун кишидин қутулдурғина.
2 Сән қудритимниң Мәнбәсидур.
Немә үчүн мени рәт қилдиң?
Немишкә риқабәтчим һақарәтлирини тохтатмай,
Мән азапта болуватимән?
3 Өз нуруңни, һәқиқитиңни, әвәткинә, У маңа йол
Көрситип, Сениң муқәддәс теғиңға
Вә маканиңға елип кәлсун!
4 Шунда мән Худаниң қурбангаһиға келип, мениң
Шатлиғим Рәббимгә Чилтаримда күй ейтип,
Сени, Пәрвәрдигаримни, тохтимай махтай.
5 Җеним, немишкә хаватирлинисән?
Немишкә хапа болуватисән? Худани күт,
Чүнки мән Униңға йәнә, Өзәмниң улуқ
Ниҗаткаримға, талай апирин әйләймән!
