Зәбур 57:1—11
Хор башчисиға. «Һалак қилма» нахшисиниң аһаниға. Давутниң
Саулдин өңкүргә қачқан вақтидики күйи.
57 Худайим! Илтипатиңни көрсәткинә, маңа
Рәһимдиллиқ болғина, чүнки Саңа вуҗудим
Мураҗиәт қилмақта: дәртлирим өтүп кәткичә
Сениң қанатлириң астида болушни
Интайин халаймән.
2 Илаһий Худаға илтиҗа қилимән. Маңа илтипат
Көрситиватқан Һәқ Худани ярдәмгә чақиримән.
3 У әрштин ярдәм берип, мени олиғанларға кашила
Қилиду. (Селаһ) Худа маңа вапа меһрини вә
Һиммәтлик шәпқитини билдүриду.
4 Мән ширлар арисида қалдим. Әтрапимда
Жиртқучлар ятмақта. Уларниң чишлири оқ
Вә нәйзиләр, тили иккибислиқ қиличлар.
5 Мениң Рәббим! Асманлардинму егиз көтирил,
Пүткүл зимин шан-шөһритиңни көргәй!
6 Мән қаттиқ азапта, чүнки улар путлиримға чаққан
Қапқан қойди. Йолумда ориларни колап,
Өзлири уларға жиқилди. (Селаһ)
7 Егәм мениң, жүрүгим чиңдалди, у Саңа вападур,
Пәқәт Саңа нахша ейтип, саз чалимән.
8 Мениң ишқим, ойған, чилтарим
Билән таңни охитимән.
9 Йәһва Атамни хәлиқләр арисида махтап,
Саңа қәбилиләр арисида саз чалимән!
10 Чүнки самалардин жуқури Сениң вапа муһәббитиң
Вә алий һәқиқитиң булутларға йәтти.
11 Әрштин ашсун Сениң шөһритиң, пүткүл йәрдә,
Аһ, Тәңрим, шәрипиң намайән болсун!
