Зәбур 62:1—12
Хор башчисиға. Йедутун.
Давутниң нахшиси
62 Мән Худани үнсиз күтүватимән.
Униңдин мениң ниҗатим!
2 Шундақ! У мениң ғартешим вә қорғиним, мениң
Ишәшлик панагаһимдур. Мән һечқачан
Тәврәнмәймән һәм жиқилмаймән.
3 Йәнә қанчә силәр адәмгә һуҗум қилисиләр?
Силәр уни кәби қийсайған там яки өрүләй
Дәп қалған қашани гумран қилишни
Тақәтсиз халайсиләр.
4 Шундақ! Улар уни мәртивисидин айриғили
Келишти. Уларға ялғанчилиқ яқиду,
Еғизлири билән бәрикәтләйду,
Қәлбидә болса, уни қарғайду. (Селаһ)
5 Мән үнсиз Тәңримни күтимән,
Чүнки У үмүтимниң Мәнбәси.
6 У мениң сепилим һәм ниҗатим, мениң ишәшлик
Башпанайим. Мән һеч силкәнмәймән.
7 Илаһимда қутқузулуш шөһритим.
Худа — мустәһкәм Қиятешим,
Мениң мәккәм Маканим.
8 Халайиқ! Униңға һәр вақитта тайиниңлар,
Униңға пүтүнләй жүрәкләрни төкүп бериңлар,
Чүнки Худайимиз бизниң өзгәрмәс
Панагаһимиздур! (Селаһ)
9 Шундақ! Инсанлар бари-йоқи шамалниң бир
Пүвдишидур, улар — алдамчи макан.
Әгәр уларниң барлиғини таразиға селип көрсәк,
Улар нәпәстинму йеник чиқиду.
10 Булаңчилиққа ишәнмәңлар, қуруқ арманлар
Кәйнидин әгәшмәңлар. Әгәр мал-байлиғиңлар
Өссә, жүригиңлар униңға чаплашмисун.
11 Бир қетим Худа ейтқанди,
Күч-қудрәт Худадила моҗут.
12 Сениңда вапа сөйгү, Йәһва. Сән һәркимгә униң
Ойлири вә әмәллири бойичә берисән.
