Йәрәмия 6:1—30
6 Бениаминниң әвлади, Йерусалимдин
қечип қутулуңлар! Пекояда карнәй челип,
Бет-Хакеремда нишанлиқ отни яндуруңлар.
Чүнки шималдин балаю-апәт һәм
зор һалакәт келиватиду.
2 Сион қизи гөзәл, әркә аялға охшайду.
Бирақ Мән уни пәсәйтимән!
3 Падичилар өз падилири билән униңға
келип, әтрапида чедирлирини қойиду.
У йәрдики кокат йәветилиду.
4 «Йерусалимға қарши урушқа тәйярлинип,
уни муқәддәс қилиңлар. Туруңлар,
күн чүш болғанда униңға һуҗум ясайли!»
«Оһ, һалимизға вай! Күн қәчқурунға йәтти
вә көләңгиләр узунлашти!»
5 «Туруңлар, кечисиму һуҗум қилимиз һәм
униң мунар, сарайлирини бузуветимиз!»
6 Сәрдар Йәһва мундақ дәйду:
«Дәрәқләрни чепип, Йерусалим өп-чөридә
һуҗум догиларни қуруңлар. Бу шәһәрни
җазалаш лазим, чүнки у зулумлуққа толди.
7 Қудуқ өзидин су чиқарғандәк, уму өзидин
зорлуқ-зомбилиқни чиқармақта.
Униңда дайим езиш һәм булаңчилиқ
үни аңланмақта вә Мән түгимәс азап,
соқушларни көримән.
8 Йерусалим, түзәлгин, болмиса, Мениң
җеним сәндин жиркинип, ятлишиду.
Мән сени чөлгә айландуруп, адәм
яшимайдиған йәр қилимән».
9 Әскәрләр Сәрдари Йәһва мундақ дәйду:
«Исраилдин аман қалғанларни үзүмниң
ахирқи мевилирини жиққандәк алиду.
Қолуңни йәнә бир қетим созуп, севәткә
үзүм ғолиниң қалдуқлирини жиққин!»
10 «Кимгә мән мураҗиәт қилип, кимни
агаһландурай? Ким тиңшайду?
Уларниң қулақлири хәтнә қилинмиған
һәм улар аңлашқа қабил әмәс.
Мана, улар Йәһваниң сөзи үстидин
күлүп, уни қәдирлимәйду.
11 Мәндә Йәһваниң ғәзиви көйүп, мән
уни өзәмдә туталмайватимән».
«Уни кочидики балиларға вә өсмүрләрниң
топиға төккин. Тутқунға барлиғи елиниду,
әр-аял вә яшанған қерилар.
12 Уларниң өй-маканлири башқиларға тегиду,
шундақла етизлири һәм аяллири, чүнки
Мән қолумни диярниң турғунлириға
көтиримән»,— дәйду Йәһва Худа.
13 «Уларниң барлиғи, кичигидин тартип
чоңиғичә, өз мәнпийитини издәйду вә
пәйғәмбәрдин тартип роһанийғичә
һәммәйлән һелигәрлик қилмақта.
14 Улар хәлқим қизиниң җараһәтлирини
йеник-сәл давалап:
“Течлиқ, течлиқ!”— дәйду,
бирақ течлиқ әзәлдин йоқ.
15 Улар өзлириниң сәскиничлик ишлиридин
иза тартмамду? Лекин улар иза тартишниму
билмәйду вә абройсизлиқниму һис қилмайду.
Шуңлашқа улар жиқилғанлар арисида болуп,
Мениң уларни зиярәт қилидиған вақтимда
гумран болиду»,— дәйду Йәһва.
16 Йәнә Йәһва Рәбб монуни әскәртиду:
«Йоллириңлар дохмушлирида тохтап,
синчилап қараңлар. Қедимниң әбәдий
йоллири һәққидә сораштуруп, дурус йолни
тепип, шуниңда меңиңлар. Шу чағда
көңлүңлар арам тапиду». Лекин улар:
«Яқ, ундақ жүрмәймиз!»— деди җававән.
17 «Мән уларға әскәртидиған күзәтчиләрни
қойдум. Улар: “Карнәйниң авазини
тиңшаңлар!”— деди». Бирақ улар:
«Тиңшимаймиз»,— дейишиду.
18 «Демәк, қәбилиләр, тиңшаңлар вә һәммә
хәлиқ, улар билән немә болудиғинини аңла!
19 Йәр, қулақ сал! Мана, Мән ушбу хәлиқкә
һалакәт — уларниң яман нийәтлириниң
йемишини кәлтүриватимән. Чүнки улар
Мениң сөзлиримни қулаққа қисмай,
Қанунимни рәт қилди».
20 «Шебадин кәлтүрүлидиған хушпурақниң
вә жирақ дөләттин әкелинидиған хушбуй
қомучниң Маңа немә керәклиги бар?
Мән силәрниң көйдүрмилириңларни
яратмаймән вә қурбанлиқлириңларниң
һечқайси Маңа лазим әмәс».
21 Шуңлашқа Йәһва мундақ дәйду:
«Мана, ушбу хәлиқниң алдида
тузақларни қойимән вә улардин
ата билән бала, хошна билән дости
путлишип, барлиғи һалак болиду».
22 Йәһва давам қилип, ейтти: «Мана, шимал
йеридин хәлиқ келиватиду. Бүйүк
хәлиқ йәр четидин қозғиливатиду.
23 Улар қоллирида оқ-я һәм нәйзини мәккәм
тутмақта. Улар вәһши һәм шәпқәтсиз.
Уларниң үнлири деңизниң авазидәк
вә улар атларда қаққандәк олтириду.
Улар бир адәмдәк сәп түзди,
Сион қизи, сениң билән урушуш үчүндур!»
24 Биз униң тоғрилиқ хәвәр алғанда, пут-қолимиз
җансиз болуп, гоя туғуттики аялдәк толғақ
азаплири бизни тутти.
25 Етизға чиқмаңлар вә йол билән маңмаңлар,
чүнки у йәрдә дүшмәнниң қиличи һәм
һәммә тәрәптин дәһшәт күтүп туриду!
26 Хәлқимниң қизи, жирик канапқа кийинип,
күлдә еғиниғин. Ялғуз оғлуңға қайғурғандәк,
аччик жиғла. Сәвәви, бизгә вәйран қилғучи
уштумтут йетип келиду.
27 «Мән сени хәлқим ичидә мунардәк қойдум.
Сән хәлқимни күмүчни тазилиғандәк
тазилайсән. Сән уларниң йолиға беқип,
һәммини тәкшүрүшиң лазим.
28 Уларниң барлиғи тәрсаларниң тәрсалири,
улар төһмәтсиз яшимайду. Жүрәклири
кәби мис һәм төмүр, барлиғи — қатиллар.
29 Моздузниң саймини көйүп кәтти, оттин
пәқәт чоюн чиқмақта. Бекардин-бекар
уларни еритиптимиз, яманлар бөлүнмиди.
30 Мәзкүр кишиләрни рәт қилинған
күмүч, дәп атайду, чүнки
Йәһва Өзи улардин ваз кәчти».
