Падишалар 1-язма 3:1—28
3 Сулайман Мисирниң падишаси, пирәвн билән қудилиқ чүшүп, өзигә пирәвнниң қизини алди. Өзиниң өйини, Йәһваниң өйи, ибадәтханини, вә Йерусалимниң әтрапидики сепилни селип болмиғичә, уни Давутниң шәһиридә җайлаштурди.
2 Пәқәт хәлиқ қурбанлиқларни егизликләрдә әкеләтти, чүнки техи Йәһваниң исмиға атап селинидиған өй мәзкүр вақитта қурулмиған еди.
3 Сулайман атиси Давутниң тохтамлириға әмәл қилип, Йәһвани яхши көрәтти. Пәқәт қурбанлиқлирини вә ис чиқиришлирини егиз төпиләрдә тәғдим қилатти.
4 Бир күни падиша қурбанлиқ әкелиш үчүн Гибийонға барди. У йәрдә асасий егиз бир дөң бар еди. Шу қурбангаһта Сулайман 1000 мални көйдүрмигә әкәлди.
5 Ушбу Гибийонда кечиси чүшидә Сулайманға Йәһва көрүнүп: «Сора, саңа немә берәй?»— деди.
6 Сулайман: «Қулуң, атам Давутқа, Сән зор шәпқәт көрсәттиң, чүнки у Сениң алдиңда һәқиқәттә, һәққанийлиқта вә жүригиниң һәқлиғидә Сән билән жүрди. Сән униңға мәзкүр бүйүк рәһимиңни сақлап, униң тәхтидә олтиридиған оғулни бәрдиң. Һазир бу рошән көрүнмәктә.
7 Әнди болса, Сән Йәһва Худайимим, мени, қулуңни, атамниң орниға падиша қилип қойдуң. Мән яш киши, йә чиқишимни йә киришимни билмәймән.
8 Униң үстигә Сениң қулуң Сән таллиған көпсанлиқ хәлқиңниң арисида болмақта. Бу хәлиқни нурғунлиғи сәвәвидин йә өлчәп, йә һесаплап чиқиш мүмкин әмәс.
9 Демәк, Өз қулуңға Сениң хәлқиңни сотлалайдиған, яхшини ямандин аралайдиған жүрәк бәрсәңди. Сәвәви, ким Сениң ушбу көплигән хәлқиңгә һөкүм чиқиралайду?»— дәп җавап бәрди.
10 Йәһваға Сулайманниң мошуни сориғини бәк йеқимлиқ болди.
11 Худа униңға мундақ сөзләрни ейтти: «Сән мошуни сорап, өзәңгә узақ һаят яки байлиқ, яки дүшмәнлириңниң җанлирини соримай, бәлки өзәңгә һөкүм чиқиришкә әқил-һош сориғиниң үчүн,
12 мана, Мән сениң сөзүң бойичә иш қилимән. Мана, Мән саңа дана һәм әқил қәлб беримән. Сениңдәк инсан сәндин бурун болмиған һәм сәндин кейинму ундақ инсан болмайду!
13 Сән соримиған нәрсиниму саңа беримән. Мән саңа байлиқ һәм шөһрәт һәдийә қилимән. Падишаларниң арисида барлиқ күнлириңдә саңа охшаш һечким болмайду.
14 Әгәр Мениң йоллирим билән Мениң тохтам һәм вәсийәтлиримни атаң Давуттәк сақлисаң, Мән һаятиңниму узартимән».
15 Андин Сулайман оханди. Қариса, бу чүши екән. У Йерусалимға келип, Йәһваниң келишим сандуғи алдида туруп, көйдүрмиләрни, шүкүр қурбанлиқларни әкелип, хизмәтчилириниң барлиғиға чоң зияпәт қилип бәрди.
16 Шу чағда падишаға икки паһишә аял келип, униң алдида турди.
17 Бир аял мундақ вақиәни ейтип бәрди: «Һөкүмраним, мән вә мону аял бир өйдә яшаймиз. Мән униң һозурида бала туғдум.
18 Туғутумниң үчинчи күни бу аялму бошанди. Биз өйдә биллә болдуқ вә биздин башқа шу өйдә һечбир ят адәм болмиди.
19 Кечиси бу аялниң оғли тунҗуқуп өлүп қалди, чүнки аниси уни көкси билән бесивалған еди.
20 У түндә туруп, мениң оғлумни қулиңиз ухлаватқанда елип, өзиниң көксигә ятқузуп, өзиниң өлүк балисини мениң көксүмгә ятқузуп қойиду.
21 Әтигәнлиги баламни әмчәк әмгүзүш үчүн турсам, мана, йенимда өлүк бала. Сәпселип қарисам, бу мениң туққан оғлум әмәс.
22 Амма бу аял: “Яқ, тирик бала — мениң оғлум, өлүк — сениңки”,— дәп турувалди». Улар падишаниң алдида: «Өлгән бала сениңки, тирик бала мениңки»,— дәп сөз талашти.
23 Ахирида падиша: «Бу икки аял тирик балини өзиниңки, өлгән бала башқисиниңки дәватиду.
24 Маңа қилич әкелиңлар!»— деди. Шуниң билән падишаға қилични бәрди.
25 Падиша: «Мону тирик балини қилич билән иккигә бөлүп, йеримини бир аялға, йәнә бир йеримини башқа аялға бериңлар!»— дәп буйриди.
26 Шу чағда балиси тирик аял падишаға (чүнки униң ичи балисиға ағрип, һаяҗанлинип): «Һөкүмдарим мениң! Мошу тирик балини униңға бериветиңлар, пәқәт өлтүрмәңлар!»— дәп ялвурди. Башқа аял болса: «Маңима һәм саңима тәгмисун! Уни чепиветиңлар!»— деди.
27 Буниңға җававән падиша: «Биринчи аялға тирик наресидини бериңлар! Уни өлтүрмәңлар, чүнки бу униң анисидур!»— дәп елан қилди.
28 Падиша чиқарған бу һөкүмни барлиқ исраиллиқлар аңлап, падишани техиму һөрмәтләйдиған болди. Сәвәви, улар униңда һөкүм чиқириштики Худадин болған данишмәнлигини көрди.
