Падишалар 2-язма 7:1—20
7 Елиша һәммисигә: «Йәһваниң сөзини аңлаңла! Йәһва мундақ дәйду: “Әтә мошу вақитта Самарийә дәрвазисиниң алдида әң яхши унниң бир өлчими (7,33л) бир шекәл вә арпиниң икки өлчими бир шекәл күмүч туриду”»,— дәп елан қилди.
2 Падиша қолиға йөләнгән әмәлдар Худа адимигә җавап берип: «Аһ, әгәр Йәһва асмандики деризиләрни ачқан болсиму, бундақ болуши мүмкинму?»— деди. Пәйғәмбәр җававән: «Мана, сиз өз көзүңиз билән буни көрисиз, амма йемәйсиз»,— деди.
3 Төрт мохо кесәлгә гириптар киши дәрвазилар қешида олтиратти. Улар бир-биригә: «Немә үчүн өлүм күтүп, бу йәрдә олтиримиз?
4 Әгәр шәһәргә киришкә җүръәт қилсақ, шәһәрдә ачарчилиқ, у йәрдә өлүмиз. Әгәр бу йәрдә олтуривәрсәк, шундақла өлүмиз. Шуңлашқа яхширағи сириялик станға барайли. Әгәр бизни тирик қалдурса, күн көримиз, әгәр өлтүривәтсә, өлүмиз»,— дейишти.
5 Улар сәһәрликтә турушуп, сириялик қараргаһқа кәлди. Четигә йеқинлишип қариса, мана, һечбир адәмниң қариси көрүнмәйду.
6 Болғини, Йәһва шуни қилиптуки, сириялик қараргаһқа җәң һарвулириниң токурлиши, атларниң кишниши вә зор әскәрниң топурлиши аңланди. Улар бир-биригә: «Еһтимал, бизгә қарши Исраил падишаси һетий һәм мисир әскәрлирини яллап, җәнгә чиқти!»— дейишти.
7 Шуниң билән таң сәһәрдә қопушуп, чедирлирини, атлирини, ешәклирини вә пүткүл қараргаһини ташлап, өзлирини қутқузуш үчүн қечип кәтти.
8 Әву мохолар станниң четигә келип, бир чедирға кирип йеди, ичти вә шу җайдин күмүч, алтун һәм кийимләрни елип кәтти вә алған нәрсиләрни тиқип қойди. Йәнә бир чедирға кирип, у йәрдинму керәк затларни елип, тиқип қойди.
9 Андин бир-бирсигә: «Дурус иш қилмайватимиз. Ушбу күн — хошаллиқ хәвәрниң күни. Әгәр биз алдиримай әтигәнни күтсәк, бизгә әйип чүшиду. Шуңлашқа берип, падишаниң өйини агаһландурайли»,— дегән хуласигә келишти.
10 Улар келип, шәһәр дәрвазичилирини чақирип, уларға ейтқач, мундақ деди: «Биз сирияликләрниң қараргаһиға барған едуқ. Қарисақ, у йәрдә бирму адәм яки адәмниң тавуши аңланмиди. Пәқәт у йәрдә бағлақлиқ атлар, ешәкләр вә чедирлар ичидики барлиқ затлири билән турупту».
11 Шәһәр дәрвазичилири мәзкүр хәвәрни падишаниң сарийиға йәткүзди.
12 Падиша түндә туруп, өз хизмәткарлириға: «Силәргә сирияликләр биз билән немә қилидиғинини ейтай. Улар бизниң ачарчилиқ дәрдини тартиватқинимизни билип, станидин чиқишип далада мөкүвалди. Чүнки улар: “Исраиллиқлар шәһәрдин чиққанда, биз уларни тирик тутувелип, шәһирини алимиз”, дәп ойлаватиду»,— деди.
13 Униң йенидики бир әмәлдар мундақ деди: «Шәһәрдә қалған бәш атни елип, исраиллиқларниң бәш ләшкири берип қарап кәлсун. Әгәр тутулуп өлүп кәтсә, өлүп кәтсун, сәвәви уларниң өлүми көпчиликтин артуқ әмәс. Шундақ қилип, вәзийәтни ениқлайли».
14 Шуниң билән падиша төмүр һарвуларға четилған икки җүп атларни чавандазлар билән сириялик әскәргә әвәтти. Уларға: «Берип, байқап келиңлар!»— дәп буйриди.
15 Улар Йорданғичә барди. Қариса, мана пүткүл йол сирияликләр алдирап қачқанда ташланған кийимләргә һәм затларға толған. Пайлақчилар қайтқанда, буниң һәммиси тоғрилиқ падишаға йәткүзди.
16 Шуниң билән хәлиқ чиқип, сирияликләрниң станини булап-талиди. Шу вақитта, Йәһваниң сөзи бойичә, әң яхши унниң өлчими бир шекәл вә арпиниң икки өлчими бир шекәл турди.
17 Падиша қолиға таянған һелиқи әмәлдарни дәрвазиниң алдиға назарәт қилишқа қойди. Хәлиқ болса уни шу җайда чәйләвәтти, у Худаниң адими ейтқандәк, өлүп қалди.
18 Худа адими падишаға: «Арпиниң икки өлчими бир шекәлгә вә әң есил унниң бир өлчими бир шекәл туриду әтә мошу вақитта Самарийә дәрвазилириниң алдида»,— дегәндә,
19 — шу чағда ушбу әмәлдар Худаниң адимигә: «Әгәр Йәһва асмандики деризиләрни ечип бәргән һаләттиму бундақ болуши мүмкин әмәс»,— дегән еди. Пәйғәмбәр җававән: «Буни өз көзүң билән көрисән, амма йәләлмәйсән»,— дәп ейтқан еди.
20 Һәммә нәрсә нәқ шундақ орунланди: әмәлдарни хәлиқ дәрвазиниң йенида чәйләвәтти һәм у һалак болди.
