Самуилниң 1-язмиси 22:1—23
22 У йәрдин Давут кетип, Адуллам өңкүригә қачти. Униң акилири вә атисиниң пүткүл өйи бу тоғрисида аңлап, шу җайға йетип кәлди.
2 Униңға шундақла һәрқандақ бесимда болған, қәриздар вә хапа болған кишиләр жиғилди һәм у уларниң башлиғи болди. Шундақ қилип, Давут билән 400гә йеқин адәм болди.
3 Мәзкүр йәрдин Давут Моабниң Мизпаһиға берип, Моабниң падишасиға: «Худа мениң билән немә қилишини билгичә, мениң ата-анам силәрдә болуп турсунчу»,— дәп илтимас қилди.
4 У уларни Моаб падишасиға елип кәлди вә улар Давут өзиниң пана җайида болған вақтида шу йәрдә яшиди.
5 Гад пәйғәмбәр Давутқа: «Сән бу башпанаңда жүрмигин, лекин Йәһуда йеригә берип, шуниңда болғин»,— деди. Шуниң билән Давут берип, Хәрәт орманлиғиға кирди.
6 Саул Давутниң болған җайи һәққидә аңлиди, шуниңдәкла униң билән болған кишилири һәққидә. Саул бир күни қолида нәйзисини тутуп, Гибада олтиратти. Барлиқ униң әмәлдарлири униң алдида туришатти.
7 Саул алдида турған хизмәткарлириға: «Бениамин оғуллири, мени тиңшаңларчу! Йишайниң оғли силәрниң һәммиңларға етизлиқлар вә үзүмзарлиқларни берип, барлиғиңларни миңбешилар вә йүзбешилар қилип қоямду?
8 Һәммиңлар маңа қарши чиқип, һечбириңлар мениң оғлумниң Йишайниң оғли билән алақә бағлиғинини ейтмидиңлар. Һечқайсиңлар маңа ич ағритмидиңлар вә оғлумниң маңа қарши қулумни турғузуп, униң маңа қарши сүйиқәстлик тәйярлаватқинини немишкә ечип бәрмидиңлар?»— дәп наразилиқ билдүрди.
9 Едумлуқ Доик Саулниң қуллири йенида туруп: «Мән Ахитубниң оғли Ахимәләккә Нобқа кәлгән Йишайниң оғлини көрдүм.
10 У униң һәққидә Йәһвадин сориди һәм шундақла йолға нан вә филистийәлик Голиятниң қиличини бәрди»,— деди.
11 Падиша Ахитубниң оғли Ахимәләк роһанийни һәм шундақла пүткүл атисиниң өйи, Нобда болған роһанийларни, өзигә чақирди. Уларниң барлиғи падишаниң алдиға кәлди.
12 Саул униңға: «Ахитубниң оғли, мени тиңшиғин!»— деди. У җававән: «Мана мән, тәхсирим!»— деди.
13 Саул униңдин: «Немә үчүн силәр Йишайниң оғли билән маңа қарши чиқишқа келиштиңлар? Немишкә сән униңға нан билән қилични берип, униң тоғрилиқ Пәрвәрдигардин соридиң? Һазир көрүнгинидәк, немишкә униң маңа қарши чиқишиға вә сүйиқәстлик қилишиға ярдәмләштиң?»— дәп сориди.
14 Ахимәләк падишаға: «Сизниң қуллириңизниң арисида ким Давуттәк ишәнчигә лайиқ? У, һалбуки, падишаниң күйоғли вә сизниң өйиңиздә һөрмәтлик болуп, сирлириңизға йоли очуқ.
15 Шу күндин башлапла мән униң тоғрилиқ Худадин соридимму? Һәргиз яқ! Падиша, бу сөзни қулуңизға вә атамниң пүткүл өйигә асмаң, чүнки бу ишта қулуңиз һечнәрсини билмәйду, йә чоңни, йә кичикни»,— дәп җавап қайтурди.
16 Шу чағда падиша: «Ахимәләк, сән вә атаңниң барлиқ өйи өлүшиңлар керәк!»— дәп пәрман чүшәрди.
17 Падиша алдида болған муһапизәтчиләргә: «Берип, Йәһваниң роһанийлирини өлтүрүңлар! Сәвәви, уларниң қолиму Давут билән, улар униң қачқинини билип, маңа ечип бәрмиди»,— дәп буйриди. Амма падишаниң муһапизәтчилири қолини Йәһваниң роһанийлирини өлтүрүшкә көтәргүси кәлмиди.
18 Андин падиша Доикқа: «Сән берип, роһанийларни өлтүргин!»— деди. Едумлуқ Доик роһанийларни қирди. Ушбу күни у зиғир ефод кийгән 85 адәмни өлтүрди.
19 У шундақла роһанийлар шәһири Нобни қилич билән қиривәтти: әр-аялларни, қери-чүриләрни, кичик балиларни һәм қара вә ушшақ мални.
20 Ахитуб оғли Ахимәләкниң әвладидин пәқәт Абиятар исимлиқ бир оғли қутулуп, Давутқа қечип кәтти.
21 АбиятарДавутқа Саулниң Йәһваниң роһанийлирини уҗуқтурғанлиғини ейтип бәрди.
22 Давут Абиятарға: «Мән шу күни едумлуқ Доикниң барлиғини билгән едим вә униң Саулға һәммини йәткүзидиғанлиғини пәрәз қилған едим. Мән атаңниң барлиқ өйиниң қирилишиға сәвәпкармән.
23 Мәндә болғин, қорқма, чүнки ким мениң җенимни издигән болса, у сениңму җениңни издәйду. Сән мениң һимайәм астида болусән»,— деди.
