Яритилиш 48:1—22
48 Бир нәччә вақиттин кейин Йүсүпкә: «Атаң һалсизлинип кетипту»,— дейишти. Шу чағда у өзи билән икки оғли Манассә вә Әпраимни елип барди.
2 Яқупқа хәвәрләп: «Мана, оғлуң Йүсүп кәпту»,— дейишти. Исраил бар күчини жиғип, орнида олтарди.
3 Яқуп Йүсүпкә:
«Һәммигә Қадир Худа маңа Қанан зиминидики Лузда аян болуп, мени бәрикәтлиди.
4 У маңа: “Мән саңа әвлат берип, уни көпсанлиқ қилимән, Мән сениңдин хәлиқләр жиғинини бәрпа қилимән вә мошу йәрни әвладиңға сениңдин кейин әбәдий егиләшкә беримән”,— деди.
5 Әнди сениң Мисир зиминида мән келиштин авал туғулған икки оғлуң мениң оғуллирим болиду. Әпраим билән Манассә, худди Рувим билән Шимондәк, мениң болиду.
6 Улардин кейин тапқан балилириң өзәңниң болиду. Улар акилириниң мирасида шуларниң исимлири билән атилиду.
7 Паддандин Қанан йеригә келиватқан йолда, Ефратиға техи жирақ болған җайда Раһилим өлүп кәтти, мән уни Ефратиға, йәни Бәйтләһәмгә болған йолда дәпин қилдим»,— деди.
8 Андин Исраил Йүсүпниң оғуллириға қарап: «Булар ким?»— дәп сориди.
9 Йүсүп атисиға җававән: «Булар Худайим маңа бу йәрдә бәргән оғуллирим»,— деди. Шу чағда у: «Илтимас, уларни йенимға әкәл, мән уларни бәрикәтләй»,— деди.
10 Исраилниң көзлири қерилиқтин қашаңлашқан еди, шуңа у көрәлмәтти. Йүсүп оғуллирини униң алдиға әкәлди, у уларни сөйүп қучақлиди.
11 Исраил Йүсүпкә: «Мән сениң үзүңни көрүшкиму үмүтләнмигән едим, лекин Худа һәтта сениң балилириңниму көрүшкә маңа несип қилди»,— деди.
12 Шу чағда Йүсүп оғуллирини Яқупниң тизлиридин чекиндүрүп, йәргичә тазим қилди.
13 Андин Йүсүп икки оғлини елип, Әпраимни оң қоли билән алғанда, у Исраилниң сол тәрипидә болди, Манассәни сол қоли билән алғанда, у Исраилниң оң тәрипидә болди — уларни атисиға йеқинлаштурди.
14 Лекин Исраил оң қолини созуп, уни Әпраимниң бешиға қойди, гәрчә у кәнҗиси болсиму, сол қолини болса Манассәниң бешиға қойди. Гәрчә Манассә тунҗиси болсиму, у билип туруп қоллирини шундақ қойди.
15 У Йүсүпни бәрикәтләп мундақ деди:
«Һәқиқий Худа, алдиңда атилирим Ибраһим билән Исһақ жүргән еди, Чин Тәңрим мошу күнгичә бар һаятим мениму баққан еди.
16 Пәриштә, мени һәрқандақ апәттин қутқузғандиң, балиларниму бәрикәтлигин.
Улар мениң исмим вә атилирим Ибраһим, Исһақниң исмилири билән аталсун, Йәр йүзидә уларниң әвлатлири көпсанлиқ болсун».
17 Йүсүп атиси оң қолини Әпраимниң бешиға қойғинини көргәндә, бу униңға яқмиди вә у атисиниң қолини тутуп, Әпраимниң бешидин Манассәниң бешиға йөткимәкчи болди.
18 Йүсүп атисиға: «Ундақ әмәс, ата, чүнки тунҗа мону. Оң қолуңни униң бешиға қойғин»,— деди.
19 Лекин атиси келишмәй: «Билимән, оғлум, билимән. Униңдинму хәлиқ чиқиду вә уму бүйүк болиду. Шундақтиму униң иниси униңдин улуқ болиду, униң әвлатлири пүтүнсүрүк хәлиқләрдәк болиду»,— деди.
20 Шуниң билән, у уларни шу күни мундақ бәрикәтлиди:
«Сениң билән Исраилни бәрикәтләп, мундақ дәйду:
“Худа сени Әпраим билән Манассәға охшатсун”».
Мошундақ дәп у Әпраимни Манассәдин авал қойди.
21 Андин кейин Исраил Йүсүпкә: «Мән өлүм алдида. Лекин Худа силәр билән болуп, силәрни әждатлириңларниң йеригә қайтуриду.
22 Мән саңа қериндашлириңға қариғанда, бир тағлиқ қирниң йерини артуқ бәрдим. Шу йәрни мән аморийлардин қилич вә оқ-ярим билән тартивалған едим»,— деди.
