მოციქულეფიშ საქმეეფ 22:1-30
22 „ჯიმალეფ დო მუმალეფ, ქომრჩქილით, ირფელს გეინწყუნთ“.
2 მუჟამსით ქიგეგონეს, ნამდა თინა ებრაულ ნინაშა ურაგადუდ, შურუქალუო ქუდუჭყეს რჩქილა. პავლექ უწუ:
3 «მა იუდეველ ვორექ, დებაბდჷ კილიკიაშ ტარსოსის, მარა განათლება თე ქალაქის მიბღჷ, პირადო გამალიელ მოგურუანდჷ; მოსეშ კანონიშ კილ-კილშა დაცვებას მოგურუანდეს. თქვანცალო, მა ხოლო დუდგინოდვალირ ვორექ ღორონთშო.
4 ფთხოზუდ დო ოჸვილარო ხოლო ვა ბზოგენდჷ თინეფს, მით თე შარას გეჸუნდჷ, ბობრკუნდჷ დო ციხეეფს მითვოხუნუანდჷ ქოთ ქომოლკოჩის დო ქოთ ოსურკოჩის.
5 თეშ მოწმეეფ რენა უნჩაშ მღვდელ დო არძა უხუცეს. თინეფქ წერილ ხოლო მოჸუნუეს დამასკოს მახორუ იუდეველ წინამძღოლეფშა. თექ თიშა მიფშჷ, ნამდა თექიანეფ ხოლო დობობრკიკო დო დასაჯებელო იერუსალიმშა მოლეპჸუნკო.
6 მარა დამასკოშ გოხოლუაშა მენჭაფილს, სოდგარენ შქა ონდღეშო ცაშე მერეთ სინთექ ქუგომდირთჷ,
7 დიხას ქეშვანთხჷ დო ხონარ ქიგებგონ: „სავლე, სავლე, მუშენ ფთხოზუქ?“
8 მა პკითხჷ: „მი რექჷ, უფალ?“ თიქ მიპასუხ: „მა იესო ნაზარეთელ ვორექ, მიდგას სი თხოზუქ“.
9 ჩქიმწკუმა რდესინ თინეფ სინთეს ორწყედეს, მარა ხონარშე, ნამუთ მა მეჩიებუდ, ნარაგად ვეგშაღინედეს.
10 თიმწკუმა თის პკითხჷ: „უფალ, მუ ოკო ვაკეთე?“ უფალქ მიწუ: „გედჷ, გემშართ დამასკოშა დო თექ ქოიწინა, მუ გაფჷ ოკეთებელ“.
11 თი სინთექ თოლ მომჭკირ დო მუთუნს ვა ვორწყედ, ათეშენ ჩქიმწკუმა რდესინ თინეფქ ხე ქუმოფთხეს დო თეშ გემშამიჸუნეს დამასკოშა.
12 თიმწკუმა ანანიაქ, ღორონთიერ დო კანონიშ ართგურ კოჩიქ, ნამდგას თექ მახორუ იუდეველეფ ხოლო ჯგირო ახასიათენდეს,
13 ქუმორთჷ ჩქიმდა, ხასლას ქელამდირთჷ დო მიწუ: „სავლე, ჯიმა, დუგართას თოლსინთექ!“ თიმწუთის დუმართჷ თოლსინთექ დო ქობძირ თინა.
14 თიქ მიწუ: „ჩქინ ჯვეშეფიშ ღორონთიქ გიშარგორ, ნამდა ქუგაიგებუდუკო თიშ ნება, ქოიძირუდუკო თინა, მით მართალ რე, დო ქუმოირჩქილუაფუდუკო თიშ ხონარ,
15 მუშენდა სი ოკო იჸუე თიშ მოწმექ დო არძაწკუმა დამოწმე თინა, მუთ მირჩქილე.
16 მუს უჯინექ? გედირთ, დინათ დო ღორონთიქ ცოდეფ ქუგაპატუასინ, ქირწმუნ იესოშ სახელ“.
17 იერუსალიმშა დიბრთჷ დო ტაძარს ბლოცულენდინ, ხილუა ქობძირ.
18 უფალქ, ნამუთ ხილუას ბძირჷ, მიწუ: „ქიჩქარ დო მალას გიშელ იერუსალიმშე, მუშენდა თინეფ ვემიღენა თის, მუდგას ჩქიმიშ გურშენ აცხადენქ“.
19 მა უპასუხ: „უფალ, თინეფს ჯგირო უჩქუნა, ნამდა მა ციხეს ვოხუნუანდჷ დო სინაგოგეფს ბროზგუნდჷ სქან მორწმუნეეფს.
20 მუჟამსით სქან მოწმეშ, სტეფანეშ ზისხირ წენდჷ, მა თექ გივორდჷ, იპწონუანდჷ თეს დო თიშ მაჸვილარეფიშ ბარგის ფთხილანდჷ“.
21 მარა თიქ იშენით მიწუ: „მეუ! შორშა ოკო გოიტუე, შხვა რჯულიშ ხალხშა“».
22 თეშ რაგადშახ შურ ვა უქალუნა; უკულ გეცუეს დო ღვარანდეს: „გოწიმინდეთ თე კოჩ თავრეშე, ღურაშ ღირს რე!“
23 ღვარანდეს, მუნეფიშ ბარგის თევრე-თავრე მიკაჸათანდეს დო ტვერს ეიორღვანდეს.
24 ანთასიშდუდიქ პავლეშ ყაზარმაშა მინოჸუნაფა დო როზგით დაკითხვა ზოჯჷ, ნამდა ქუგუგებუდუკო, მუშენ ითხინდჷ თე ხალხ თიშ ჸვილუას.
25 მარა, მუჟამსით თინა გაროზგალო ქიმკაკირეს, პავლექ თექ გერდუნ თი ოშიშდუდის უწუ: „კანონით ქოიღუნანო რომიშ მოქალაქეშ გასამართლებაშ უმშო როზგუაშ უფლება?“
26 ოშიშდუდიქ თენა ქიგეგონუნ, ანთასიშდუდშა ქიმერთჷ დო უწუ: „თე კოჩ რომიშ მოქალაქე ჸოფე, ასე მუ ოკო ქიმინე?“
27 ანთასიშდუდიქ პავლეშა ქიმერთჷ დო კითხჷ: „ქომწი, მართალო რომიშ მოქალაქე რექო?“ თიქ უპასუხ: „ქო“.
28 ანთასიშდუდიქ თქუ: „თე მოქალაქეობაშ მიოღებელო ქიანაშ ფარაქ მაჸუ ოგაფალქ“. პავლექ უწუ: „მა თინა დაბადებაშე მიღჷ“.
29 პავლეშ წამებათ დაკითხვა ულამუდესინ თინეფქ, თიმწუთის ჩეთხუეს თის. ანთასიშდუდის აშქურინ, მუჟამსით ქიგეგ, ნამდა თინა, მით ობორკაფუ, რომიშ მოქალაქე ჸოფე.
30 ანთასიშდუდის თიშ გაგება ოკოდ, მუშენ გედვანდეს იუდეველეფ პავლეს ბრალს. ათეშენ მაჟია დღას გათავისფალ თინა დო ზოჯჷ, უნჩაშ მღვდელეფ დო მთელ სინედრიონ გაკოშაყარედუკო; უკულ პავლე გეგმიჸუნ დო თინეფ შქას ქაშარინუ.
