ღურაშ წოხოლენ ონჯუას იესოქ მუშ მოწაფეეფს ელუჩ, თანაქრისტიანეფშე მაღალ მდგომარეობაშ მეღებას ვეცადესკო. თიქ უწუ: „ხალხეფშა მეფეეფ ბატონენა დო ძალაუფლება უღნან თინეფს ჯგირიშ მაკეთებელეფს უძახნა. მარა, თქვა თაშ ოკო ვა რდათ“ (ლუკ. 22:25, 26).

მი რდეს ჯგირიშ მაკეთებელეფ, მით იესოქ მიშინუ? ჯვეშ წარწერეფ, ფარაშ მონეტეფ დო ხეშნაჭარეფ ამტკიცენს, ნამდა ბერძნულ დო რომაულ საზოგადოებას წესო უღდეს გიმორჩქინელ კათას დო მართველეფს პატი გედვესკო თიცალ ტიტულეფით, მუნერით რე „ევერგეტი“ ვარდა ჯგირიშ მაკეთებელი. თეცალ პატის თიშენ არზენდეს, ნამდა ნამთინე მართველ საზოგადოებაშო ღირებულ საქმეს ორთუდ.

ნამთინე მეფეს გიადვჷ ჯგირიშ მაკეთებელიშ სახელქ. თინეფ შქას რდეს ეგვიპტელ მართველეფ პტოლემე III ევერგეტი (სოდგარენ ჯვ.წ. 247—222) დო პტოლემე VIII ევერგეტი (სოდგარენ ჯვ.წ. 147—117). თეს გეძინელ, რომაელ მართველეფ იულიუს კეისარ (ჯვ.წ. 48—44) დო ავგუსტუსის (ჯვ.წ. 31 — ახ.წ. 14) ხოლო უღდეს თიცალ ტიტულ, მუნერით იუდეაშ მეფე ჰეროდე დიდის. შილებე ჰეროდეს თე ტიტულქ თიმწკუმა გიადვჷ, მუჟამსით შკირენაშ დროს ქობალიშ კაკალ დო მიკაქუნალ ურიგჷ მუშ ხალხის.

გერმანელ ბიბლეისტ ადლოფ დაისმანიშ აზრით, ტიტულ „ჯგირიშ მაკეთებელ“ ფართოდ რდუ გავრცელებურ. თინა იჩიებ: „ძნელ ვარდჷ დოშაყარედკო წარწერეფ, სოდეთ თე ტიტულ რდუ მოშინაფილ. გვალო ჭიჭე დროშა ოშშე მეტ წარწერაშ ძირაფა რდუ შეიოლებერ“.

მუს გულისხმენდჷ იესო, მუჟამსით მოწაფეეფს უწუ: „თქვა თაშ ოკო ვა რდათ?“. ნიშნენდუო თენა თის, ნამდა მოწაფეეფქ ვეზრუნესკო შხვეფიშ ჯგირობუაშო? მუშო ოკო რაგად, ვარ. იესო გულისხმენდჷ მოტივეფს, ნამუთ აღძრენდჷ პიროვნებას ჯგირიშ კეთებაშე.

იესოშ დროს ქონებიერ კათაშ მიზან რდუ ჯგირ სახელ უღდესკო, ათეშენ შხვადოშხვა სპექტაკლეფს დო ლაჸაფებს აფინანსენდეს, აშენენდეს პარკეფს დო ტაძარეფს დო შხვა თეგვარ საქმეეფს უკინენდეს ხუც. მარა თეს თიშენ ორთუდეს, ნამდა ოკოდეს ხალხიშ მოწონება, მხარდაჭერა დო პოპულარობა უღდესკო. ართ ნაშრომს ჭარჷ: „მართალ რე, რდეს თიცალ კათა ხოლო, მით შურ დო გურით გიმირჩქინანდჷ ხეგოფაჩილობას, მარა უმენტაშო პოლიტიკურ მიზნეფ უღდეს“. ათეშენ იესო ელუჩანდჷ მუშ მიმაჸუნალეფს, ვა უღდესკო თეცალ ამბიციურ მიზნეფ.

მუსხირენ წანაშ უკულ, მოციქულ პავლექ ხოლო ქაძირუ თიშ მნიშვნელობა, მუსხით აუცილებერ რე მიღდან სწორ მოტივეფ ხეგოფაჩილობაშ დროს. თიქ მეჭარ კორინთელ ქრისტიანეფს: „თითოულქ თეშ მიქცუას, მუჭოთ გურს გინოჭყვიდ, მარა ხიოლიშ უმშო დო ნანძალუო ვარ, მუშენდა ღორონც თიცალ კოჩ უჸორს, ნამუთ ხიოლით ორთჷ ჯგირს“ (2 კორ. 9:7).