ჩქინ პუბლიკაციეფს მინშა მოშინაფილ რდუ თე საკითხ, მარა სრულაშე ვარდ ენწყუმილი. ებრაელეფიშ 12:16-ის ჭარ, ნამდა ესავქ ვადაფას თინა, მუთ ღორონთიშ თოლს წმინდა რდუ დო „პირმშოობა ართ სენ ოჭკუმალშა გოთირუ“. ართუცფას თეშ იძირე, ითამ იაკობი თიშენ რდუ მესიაშ საგვარეულო ხაზის, ნამდა ესავშე მიღ „პირმშოობა“ (მათ. 1:2, 16; ლუკ. 3:23, 34).

მარა მუჭოთ შხვა ბიბლიურ მონაკვეთეფშე იძირენ, აუცილებერ ვა რდუ მესიაშ ჯვეშეფ იშენ დო იშენ პირმშოეფ ჸოფედესკო. გუვარჩუათ ნამთინე მაგალითი:

იაკობის (ისრაელი) პირველ ქომოლსქუაქ ლეაშე აშუ დო თის რეუბენი ქიგიოდვ. უკულ მაჟია ოსურშე, რახელშე ხოლო ქეშეძინ პირველ სქუაქ, იოსებიქ. მუჟამსით რეუბენქ უზნეობა ჩედინუნ, პირმშოშ უფლებეფქ იოსებშა გეგნორთ (დაბ. 29:31—35; 30:22—25; 35:22—26; 49:22—26; 1 მატ. 5:1, 2). მარა მესიას ვართ რეუბენიშ დო ვართ იოსებიშ საგვარეულო ხაზშე მოურთუმ. თიქ ლეაშ  მანთხა სქუაშ, იუდაშ გამნარყშე მორთ (დაბ. 49:10).

ლუკაშ 3:32-ს მოშინაფილ რე ხუთ კოჩი, ნამუთ მესიაშ ჯვეშეფ რდეს დო თინეფშე არძა პირმშო რდუ. მაგალთო, ბოაზიშ უნჩაშ სქუა რდუ ობედი დო ობედიშ უნჩაშ სქუა — იესე (რუთ. 4:17, 20—22; 1 მატ. 2:10—12).

მარა დავითი იესეშ ბრუო სქუაშე არძაშ უკლაშ რდუ. თეშ უმკუჯინუო, თიქ მესიაშ წინაპარქ ქიჸუ (1 სამ. 16:10, 11; 17:12; მათ. 1:5, 6). ვართ სოლომონი რდუ დავითიშ უნჩაშ ქომოლსქუა, მარა იშენით მესიაშ საგვარეულო ხაზშა მიშეშ (2 სამ. 3:2—5).

თენა შუროთ ვა ნიშნენს, ნამდა პირმშოობას მუთუნ მნიშვნელობა ვა უღუდ. პირველ სქუას დიდ პატი გეძუდ ოჯახის დო მუმაშ უკულ თიქ ოკო იჸუკო ოჯახიშ დუდქ. თეს გეძინელ, თის არძა სქუაშე უმოს ქონება აშიდ (დაბ. 43:33; კან. 21:17; იეს. 17:1).

მარა პირმშოობაშ უფლებეფქ შილებე შხვაშა გეგნორთკო. აბრაამქ თე უფლებეფ ისმაელს გეგლანწყ დო ისაკის ქიმეჩ (დაბ. 21:14—21; 22:2). მუჭოთ მიფშინეთინ, თე უფლებეფქ რეუბენშე იოსებშა გეგნორთ.

მორთ ასე დუვართათ ებრაელეფიშ 12:16-ის, სოდეთ ჭარ: „მუშენდა ვა რდას ვართ მეძავი, ვართ თიცალ, მით ვაფასენს წმინდას — ესავცალო, ნამუთიქ პირმშოობა ართ სენ ოჭკუმალშა გოთირუ“. მუ აზრი ინოძ თე მუხლის?

კონტექსტშე იძირე, ნამდა პავლე მოციქულ მესიაშ საგვარეულო ხაზიშ გურშენ ვეჩიებუდ. თინა ქრისტიანეფს ურაგადუდ, ნამდა ღორონთიშ მოსაწონო მუქციებინდესკო, დუდ ეუჩილითუაფდესკო უზნეობაშა დო თეგვარო, ვა უდინუაფდესკო ღორონთიშ ჭყოლოფა (ებრ. 12:12—16). თეს ველერჩქილუანდეს-და, ესავს ქაგურუდეს, ნამუთიქ მუთუნო ვემირჩქინ თინა, მუთ წმინდა რდუ დო პირველ ადგილს სულიერ საკითხეფ ვეგიორინუ.

ესავი პატრიარქეფიშ დროს ცხოვრენდ, მუთ თის ნიშნენდ, ნამდა შილებედ უღუდკო თიშ პატი, ოჯახიშ სახელით შეწირკო მსხვერპლი (დაბ. 8:20, 21; 12:7, 8; იობ. 1:4, 5). მარა ესავქ თე ირფელ მუთუნო ვემირჩქინ დო თინა ართ სენ ოჭკომალშა გოთირუ. თის გაგებულ აჸიდ, მუ რდუ ნაწინასწარმეტყველეფ აბრაამიშ გამნარყშე, ათეშენ შილებედ ოკოდ, დუდ ეუჩილითუკო თი გაჭირებას, ნამუსით თინეფ შეხვადუდეს (დაბ. 15:13). თეს გეძინელ, ესავქ თით ხოლო ქაძირუ, ნამდა ვაფასენდ წმინდას, მუჟამსით იეჰოვაშ თაყვანიშმცემელეფ ვა რდესინ ფერ ჟირ ოსურ ქიმიჸონ; თეთ მუშ მშობლეფ ხოლო გამწარ (დაბ. 26:34, 35). ესავი დასურო ვაგუდ იაკობის, ნამუთიქ იეჰოვაშ თაყვანიშმცემელ მიჸონ ოსურო (დაბ. 28:6, 7; 29:10—12, 18).

თაშ ნამდა, მუ შემლებნა ფთქუათ იესოშ საგვარეულო ხაზიშ გურშენ? მესიაშ საგვარეულო ხაზი ირიათო ვემიშ პირმშოეფშე. თენა ჯგირო უჩქდეს ებრაელეფს. თინეფქ მიშინუეს, ნამდა ქრისტე მიშ იესეშ უკლაშ სქუაშ, დავითიშ გამნარყშე (მათ. 22:42).