गीत १००
पाहुणचार करू या!
१. य-हो-वा-च्या म-नी भे-द-भाव न-से,
कर-तो सग-ळ्यां-चा पा-हुण-चार प्रे-मा-ने.
दे-ई प्र-काश स-र्वां,
नि पा-ऊ-स वा-रा,
पृ-थ्वी दि-ली त्या-ने मा-न-वां.
वा-गू या आ-पण-ही पि-त्या-सा-र-खे,
द-या दा-ख-वू दी-नां-वर मा-ये-ने.
पा-हून या-हा म्ह-णे:
‘उस-ने म-ला दि-ले.
फे-डीन मी ते ला-खो-प-टी-ने.’
२. के-ला लु-दि-या-ने ख-रा पा-हुण-चार,
म्ह-णा-ली, ‘ये-ऊन रा-हा घ-री मा-झ्या.’
क-रू या मन मो-ठे,
अ-सा-वे दार खु-ले,
ये-ता लो-कां वि-सा-वा मि-ळे.
कर-ण्या भ-ले आ-पण हो-ऊ या पु-ढे,
दे-णा-ऱ्या-चे हात ना क-धी तो-क-डे.
म-नी ज्यां-च्या द-या,
निः-स्वा-र्थ प्रेम अ-पार.
ते भा-व-ती म-ना या-हा-च्या.
(प्रे. कार्यं १६:१४, १५; रोम. १२:१३; १ तीम. ३:२; इब्री १३:२; १ पेत्र ४:९ ही वचनंसुद्धा पाहा.)